Leiðrétt­ing veiðigjalds er sann­girn­is- og rétt­læt­is­mál. Með henni er verið að tryggja að gjaldið skili tekj­um í rík­is­sjóð um­fram þann kostnað sem rík­is­sjóður legg­ur út vegna þjón­ustu við sjáv­ar­út­veg og að þjóðin í heild fái beina og sýni­lega hlut­deild í af­komu við veiðar á nytja­stofn­um sjáv­ar.

Tekj­urn­ar munu nýt­ast í upp­bygg­ingu í þágu þjóðar­inn­ar, til dæm­is löngu tíma­bær­ar sam­göngu­bæt­ur á lands­byggðinni. Með leiðrétt­ingu veiðigjalds er ekki verið að tefla sjáv­ar­út­vegi í neina hættu. Ef vel geng­ur og hagnaður út­gerðar­inn­ar er mik­ill hækk­ar veiðigjaldið. Ef illa árar og hagnaður dregst sam­an, þá lækk­ar það.

Íslensk­um sjáv­ar­út­vegi vegn­ar vel. Það hef­ur verið góður gang­ur árum sam­an og eigið fé inn­an grein­ar­inn­ar nam yfir 500 millj­örðum króna í lok árs 2023, þrátt fyr­ir að á hverju ári skili rekst­ur fyr­ir­tækj­anna eig­end­um þeirra tug­millj­örðum króna í arð.

Rekstr­ar­hagnaðar­hlut­fall í sjáv­ar­út­vegi er mun hærra en geng­ur og ger­ist í öðrum at­vinnu­grein­um á Íslandi og verður það áfram eft­ir þess­ar breyt­ing­ar.

Ef veiðigjaldið hefði verið inn­heimt með sama hætti árið 2023 og fyr­ir­hugaðar breyt­ing­ar gera ráð fyr­ir hefði sam­an­lagður hagnaður sjáv­ar­út­vegs­ins lækkað úr 67,5 millj­örðum króna í um 60 millj­arða. Það þýðir að hagnaður grein­ar­inn­ar hefði dreg­ist sam­an um rúm 11 pró­sent árið 2023. Það er allt og sumt.

Á þessu litla dæmi sést að það er eng­inn vafi á að það er um­tals­vert svig­rúm til staðar inn­an sjáv­ar­út­vegs að greiða meira til eig­anda auðlind­ar­inn­ar fyr­ir nýt­ingu henn­ar.

Ein helsta gagn­rýn­in á frum­varpið var sú að inn­an sjáv­ar­út­vegs­ins sé þetta svig­rúm mis­mikið. Smærri fyr­ir­tæki geti ekki tekið á sig jafn­mikla hækk­un gjalda og þau stærri. Við þess­um áhyggj­um hef­ur verið brugðist með um­tals­verðri hækk­un frí­tekju­marks, sem trygg­ir að áhrif breyt­ing­anna leggj­ast helst á stærstu og breiðustu bök­in í grein­inni.

Vert er að árétta að með leiðrétt­ing­unni er ekki verið að leggja til með nein­um hætti breyt­ing­ar á rekstri fisk­vinnslu­fyr­ir­tækja eða segja út­gerðum sem eiga sín­ar vinnsl­ur sjálf­ar á hvað þær eigi að selja sjálf­um sér fisk. Það er hins veg­ar verið að færa í lög að veiðigjaldið sem út­gerðirn­ar verða að greiða taki mið af raun­veru­legu markaðsvirði afl­ans. Það er sann­gjarnt og það er rétt­látt.

Rekst­ur sam­fé­lags­ins er sam­vinnu­verk­efni. Ég var kjör­in á Alþingi til að vinna fyr­ir fólkið og fyr­ir­tæk­in í land­inu og til að gæta al­manna­hags­muna. Það hef­ur verið skýrt ákall frá þjóðinni um að sjáv­ar­út­veg­ur greiði rétt­látt gjald fyr­ir aðgang að auðlind í eigu þjóðar. Við því er verið að bregðast.

Höfundur er þingmaður Samfylkingarinnar í Norðausturkjördæmi.

Eydís Ásbjörnsdóttir þingmaður skrifar um veiðigjaldamálið. Greinin birtist fyrst í Morgunblaðinu 9. júlí 2025.

Samfylkingin í Kópavogi mun mæta tilbúin í bæjarstjórnarkosningarnar í maí 2026. Málefnavinnan hófst í mars með greiningarfundi og næstu skref eru að málefnahópar kafa dýpra í málin og byggja upp stefnu og málefnaáherslur. Hóparnir eru fjórir og fjalla um menntamál, umhverfi og skipulag, velferðarmál og stjórnsýslu og þróun.  

Málefnahópur um skipulag og umhverfismál boðar til fundar þriðjudaginn 27. maí kl. 20:00 í Hlíðarsmára 9. Hópstjóri er Hákon Gunnarsson.

Samfylkingarfólk í Kópavogi er hvatt til þess að koma og taka þátt í starfi þessara málefnahópa og hafa áhrif á stefnu og málefnaáherslur flokksins fyrir kosningarnar eftir ár.

Skipulag og umhverfismál - málefnafundur í Kópavogi

Stærstur hluti viðskipta með íslenskan afla á sér stað innan fyrirtækja þar sem veiðar og vinnsla eru á sömu hendi. Afleiðingar þessa fyrirkomulags eru að fyrirtækin ákveða verðmæti aflans í viðskiptum við sig sjálf. Þetta er mögulegt vegna lóðréttrar samþættingar fyrirtækjanna. Á mannamáli þýðir þessi breyting að fyrirtækin ákveða ekki lengur sjálf reiknistofn veiðigjaldsins.

Með þeirri aðferðafræði sem lögð er til í frumvarpinu munu veiðigjöld verða 17,3 milljarðar króna á næsta ári í stað þess að vera 11,2 milljarðar króna, líkt og þau yrðu ef lögin stæðu óbreytt. Vert er að taka fram að kostnaður ríkissjóðs vegna þjónustu við sjávarútveg var 11 milljarðar króna árið 2023. Veiðigjöld þess árs dugðu ekki fyrir útgjöldum ríkisins vegna atvinnugreinarinnar!

Útgerðin fær áfram 67% hagnaðar af hverri veiðiferð en 33% hagnaðar verða greidd í veiðigjald fyrir afnot af auðlindinni. Við þessar breytingar mun framlegð útgerðarfélaga fara úr 93,8 milljörðum niður í 84,2 milljarða króna sé miðað við árið 2023. Hækkun frítekjumarks mun draga úr áhrifum á lítil og meðalstór útgerðarfyrirtæki.

Í meira en þrjá áratugi hafa staðið illvígar deilur á Íslandi um eignarhald sjávarútvegsauðlindarinnar og ranglætið sem fólst í því að afhenda aflaheimildir án endurgjalds og leyfa svo framsal þeirra á markaði. Um árabil tók ritstjórn Morgunblaðsins fullan þátt í þeirri umræðu og lagðist á sveif með þeim sem vildu leiðrétta ranglætið.

Þegar Samfylkingin var stofnuð fyrir réttum aldarfjórðungi var fyrningarleiðin mjög mikilvægt kosningamál. Hefði henni verið hrint í framkvæmd hefði á tveim áratugum verið hægt að endurúthluta öllum aflaheimildum og fá fyrir þær markaðsverð. En jafnaðarflokkur Íslands fékk ekki tækifæri til að innleiða fyrningarleiðina. Það er allt saman efni í aðra umfjöllun.

Ríkisstjórn Samfylkingar, Viðreisnar og Flokks fólksins er einhuga um að innheimta eigi réttlát gjöld af auðlindum lands og sjávar og að hluti þeirra eigi að renna til nærsamfélaga. Fyrir liggur að tekjurnar af veiðigjöldum munu að stóru leyti renna til innviðafjárfestinga. Því ber að fagna í ljósi innviðaskuldarinnar sem ný ríkisstjórn hefur fengið í arf.

Þetta er mildari leið réttlátra breytinga í sjávarútvegi en sumir stjórnarflokkarnir hafa talað fyrir á undanförnum árum en ljóst er að með þessum breytingum er ríkisstjórnin að stíga mikilvægt og tímabært skref og um það ríkir samstaða meðal stjórnarflokkanna.

Greinin birtist í Morgunblaðinu þann 6. maí 2025. Höfundur er forseti Alþingis. 

Hanna Katrín Friðriksson atvinnuvegaráðherra mælti í gær fyrir frumvarpi um veiðigjöld. Það felur í sér nýtt mat á aflaverðmæti sem tryggir að horft sé til raunverulegs verðmætis aflans við útreikning gjaldanna. Hefur það ekki alltaf verið þannig? Svarið við því er nei.

Leiðrétting veiðigjalda er tímamótaskref

Spjallkaffi Samfylkingarinnar í Reykjavík 60+ verður á sínum stað miðvikudaginn 7. maí kl. 10:00 - 12:00 í sal Samfylkingarinnar, Hallveigarstíg 1, 101 Reykjavík.

Gestur okkar verður Ása Berglind Hjálmarsdóttir alþingismaður.

Það verður heitt á könnunni og eitthvað með því.

Verið öll velkomin!

I.
Kæru félagar, í verkalýðshreyfingunni og í Samfylkingunni. Gleðilegan 1. maí! Og takk fyrir að halda merkjum okkar á lofti og heiðra þennan hátíðlega dag.

Fyrir mér er 1. maí dagur stolts og virðingar. Stolts og virðingar fyrir hinn almenna launamann. Áminning um að saman erum við sterk. Og að með samstöðu hefur verkalýðshreyfingin mótað samfélag okkar í þágu alþýðu manna. Það var svo langt frá því að vera sjálfgefið þegar fyrstu stéttarfélögin voru stofnuð á Íslandi fyrir meira en 100 árum. Þá var þorri almennings enn í fjötrum fátæktar, réttleysis og niðurlægingar – en frelsið aðeins fyrir fámenna yfirstétt í landinu.

Býsna margt hefur breyst. En barátta verkalýðshreyfingarinnar er og hefur alltaf verið frelsisbarátta fyrir venjulegt fólk. Barátta fyrir því að hinn almenni maður geti notið frelsis og öryggis í daglegu lífi, óháð stétt og stöðu. Og það gildir eins á okkar dögum – enda er þetta eilífðarverkefni.

II.
Ég lít svo á að verkalýðshreyfingin vinni bæði í gegnum stéttarfélögin sjálf og á vettvangi stjórnmála. Og á síðustu árum hefur Samfylkingin farið aftur í kjarnann eins og þekkt er orðið.

Forseti Alþýðusambands Íslands fagnaði því á landsfundi okkar um daginn að jafnaðarmenn væru nú að sameinast, fremur en hitt, í Samfylkingu – og benti á að við værum sprottin af sömu rót og eigum okkar sameiginlegt upphaf í stofnun Alþýðusambands og Alþýðuflokks árið 1916. Hann hvetur félaga sína til þátttöku í stjórnmálum þó að stéttarfélögin séu ekki flokkspólitísk – enda blasi við að áhrif af kjarasamningum á þróun samfélagsins séu takmörkuð.

Í sömu ræðu sagði forseti Alþýðusambandsins að Samfylkingin væri rödd verkalýðshreyfingarinnar á Alþingi Íslendinga. Það var sérlega gleðilegt að heyra. Enda höfum við í Samfylkingunni lagt mikið á okkur til að færa flokkinn á réttan stað – þétt með þjóðinni – og förum nú með forystu í ríkisstjórn. Og í þessari stöðu felast sannarlega tækifæri. Ég vil leyfa mér að fullyrða að ríkisstjórn Samfylkingar, Viðreisnar og Flokks fólksins standi nær vinnandi fólki og fjær hvers kyns sérhagsmunum en nokkur önnur ríkisstjórn á Íslandi í háa herrans tíð – að minnsta kosti í meira en áratug.

Við verðum að nýta þetta tækifæri. Til að vinna langvarandi sigra fyrir fólkið í landinu. Og það ætlum að við gera.

Gott fólk. Á þessum mikilvæga degi er ánægjulegt að geta sagt frá því að ríkisstjórnin stendur sannarlega með verkalýðshreyfingunni. Í stefnuyfirlýsingu Samfylkingar, Viðreisnar og Flokks fólksins kemur skýrt fram að ríkisstjórnin hyggst taka fast á félagslegum undirboðum, meðal annars með því að herða eftirlit með starfsmannaleigum, innleiða keðjuábyrgð í stærri verklegum framkvæmdum, efla heimildir til vinnustaðaeftirlits og lögfesta skýrari refsiákvæði vegna vinnumansals. 

Vinna að þessum málum er þegar farin af stað og ég mun fylgja henni fast eftir. 

III.
Kæru vinir. Ég vil leiða verkstjórn í þágu vinnandi fólks. En ég er fyllilega meðvituð um að það er ekki nóg að segja þetta bara. Verkin tala.

Og við verðum dæmd af verkum okkar – hvernig okkur gengur að sinna hagsmunum vinnandi fólks í raun og veru.

* * *

Þess vegna megum við ekki frjósa föst í báða fætur af ótta við breytingar eða erfiðar ákvarðanir eða jafnvel í einhverjum tilvikum endurskoðun á okkar eigin afstöðu. Ég skal taka dæmi: Á síðustu árum og áratugum höfum við jafnaðarmenn oft barist fyrir breytingum á lögum og reglum og stjórnsýslu í því skyni að verja réttindi einstaklinga fyrir ofríki stjórnvalda – til dæmis á sviði skipulagsmála þegar kemur að ýmiskonar uppbyggingu, á húsnæði og öðrum innviðum. Þetta er góðra gjalda vert og hluti af alþjóðlegri þróun. En öllu eru takmörk sett og í einhverjum tilvikum getur verið að pendúllinn hafi sveiflast of langt í aðra áttina. Til dæmis með þeim afleiðingum að það verður einfaldlega of erfitt að byggja nógu mikið, nógu hratt, af nauðsynlegum innviðum. Og þá þarf að leita á ný að réttu jafnvægi.

Því að ríkið verður að virka. Og stjórnvöld sem standa ekki undir uppbyggingu til að mæta þörf fólks fyrir íbúðir á viðráðanlegu verði, vegi, orkuinnviði, hjúkrunarheimili, leikskóla og svo framvegis – slík stjórnvöld eru ekki að starfa í þágu vinnandi fólks í raun. Þá þarf að gera betur. Sérstaklega þegar að jafnaðarflokkur er við stjórn: Þar sem er skortur á nauðsynjum eigum við að stíga inn og skapa meira – eða að minnsta kosti skapa umgjörð sem vinnur á skortinum.

Kerfið verður að virka. Það má ekki vera svo mikil tregða í kerfinu að það grafi undan grunninnviðum og þjónustu við almenna borgara. Regluverk getur verið innleitt í góðri trú og af gildum ástæðum á tilteknum tímapunkti – en við megum aldrei sofa á verðinum gagnvart því að það þarf alltaf að vega og meta mismunandi hagsmuni. Of íþyngjandi regluverk getur bitið í skottið á sér og leitt til þess að fólk missi trú á stjórnvöld og að stjórnkerfið geti virkað sem skyldi.

Gagnrýni á ríkið, á kerfið, á að vera í okkar höndum - við getum ekki eftirlátið þeim sem vilja ekki að kerfið virki, vilja ekki að ríkið virki að gagnrýna það og rífa það niður. Þetta verður verkalýðshreyfingin líka að hafa í huga í samvinnu við okkur og við eigin baráttu og skipulag. Allt er breytingum háð, samfélög breytast og eitthvað sem átti við á einum tíma getur þurft að taka breytingum við aðrar aðstæður. En það skiptir máli hvernig það er gert, og hver gerir það.

Höfum eitt í huga: það er eitt að tala um regluverk og eftirlit fyrir einkageirann - það er enginn að tala um að hleypa öllu hér lausu án eftirlits og reglna. En það er annað þegar regluvæðing ríkisins sjálfs hindrar að ríkið - og hið opinbera - geti hreyft sig. Þegar fjárheimildir ríkisins rata ekki út vegna flækjustigs. Ríki sem getur ekki byggt nauðsynlega samfélagslega innviði fyrir fólkið í landinu er ekki að þjóna fólkinu. 

Við erum hér til að þjóna fólkinu og það gerir verkalýðshreyfingin líka.

Hættan er meðal annars – fyrir okkur jafnaðarmenn og verkalýðshreyfinguna – að slíkar aðstæður, þegar ríkið virkar ekki, getur ekki byggt, getur ekki þjónað - geti verið vatn á myllu öfgaafla í pólitík. Jaðarflokka sem nærast á skortinum og þykjast geta boðið betur – jafnvel með því að brjóta niður velferðarkerfið og þau verðmæti sem við eigum saman.

* * *

Þessar vangaveltur snúa að uppbyggingu á grunninnviðum. Þar verður flokkur eins og Samfylkingin að standa sig í stykkinu. En það væri allt eins hægt að ræða á svipuðum nótum um önnur atriði sem skipta fólk máli en geta kallað á erfiðar ákvarðanir – eða allavega mat á mismunandi hagsmunum og sjónarmiðum sem vegast á. Ég get nefnt sem dæmi: Útlendinga- og innflytjendamál. Löggæslumál og öryggi borgaranna. Varnarmál og virk þátttaka í varnarsamstarfi NATO.

Þó að við séum fyrst og fremst jafnaðarflokkur og velferðarsinnar, þétt með verkalýðshreyfingunni – þá eru þetta allt dæmi um málaflokka sem liggja mörgum á hjarta. Og sem við verðum að sinna með þeim hætti að það skapi breiða sátt í samfélaginu og auki öryggistilfinningu fólks í daglegu lífi frekar en hitt.

Því að það er fleira sem skiptir fólk máli en hvernig kökunni er skipt og hvernig við beitum sköttum og velferð til að vinna að jöfnuði.

Forsenda fyrir því að pólitík okkar jafnaðarmanna fái brautargengi er að okkur sé treyst til að taka á málum sem standa fólki næst – og að við náum árangri. Og þetta getum við gert af virðingu.

Ef við lokum augunum fyrir áhyggjum fólks í málum sem okkur finnst erfitt takast á við – þá er hætt við að öfgaflokkar vaxi og dafni í kosningum fyrir vikið. Og því miður sjáum við dæmi þess alltof víða á Vesturlöndum á síðustu árin.

Þess vegna segi ég: Andvaraleysi og kæruleysi er ekki í boði. Við í Samfylkingunni verðum að taka þá ábyrgð sem okkur er falin alvarlega. Og ég hvet verkalýðshreyfinguna sömuleiðis til að taka þátt með virkum hætti í samfélagsumræðu um viðkvæm en mikilvæg mál sem liggja félögum þeirra á hjarta.

Eitt er að tryggja kraftmikla verðmætasköpun og sterka velferð. Það er höfuðverkefni okkar í pólitík. En við verðum líka að búa fólki ákveðið öryggi og jafnvægi. Það er líka í okkar verkahring.

IV.
Já – kæru félagar. Stéttarfélögin standa sterk. Og Samfylkingu hefur verið treyst til að leiða stjórn landsmála. Sama á reyndar við um marga systurflokka okkar í nágrannalöndunum – þrátt fyrir margumræddan uppgang öfgaflokka.

Þetta er jákvætt. Verkalýðshreyfing og sósíaldemókratísk pólitík eru í raun á þokkalega góðum stað ef svo má segja. En við setjum markið hátt. Markmiðið er að móta samfélagið okkar yfir lengri tíma í ríkisstjórn. Í þágu vinnandi fólks. Og til þess þarf Samfylkingin að verða burðarflokkur í meira en eitt stakt kjörtímabil.

Við vitum að það tekur langan tíma að byggja upp traust. En styttri tíma að tapa því niður. Við höfum tekið markviss skref við að endurheimta traust hjá fólkinu í landinu á síðustu árum – og ég veit að við eigum meira inni ef við höldum áfram á sömu braut. Trúið mér. En það útheimtir sleitlaust strit fyrir málefnunum og að við höldum áfram að vera í virku sambandi við venjulegt fólk – hringinn í kringum landið.

Ég hef eytt talsverðum tíma frá því að ég steig inn á hið pólitíska svið í ferðalög um landið, haldið fundi hér á höfuðborgarsvæðinu og í öllum kjördæmum reglulega. Þetta hef ég gert til að tryggja tengingu við fólkið í landinu, halda mér á jörðinni. Og nýr þingflokkur Samfylkingarinnar hefur sannarlega verið duglegur við þetta nú þegar.

Ef ég ætti að taka það saman í eitt orð – sem ég hef tekið með mér og tamið mér eftir alla þessa hringi um landið síðustu árin, sem gefst auðvitað meiri tími til í stjórnarandstöðu en í forystu ríkisstjórnar – þá er orðið sennilega:

Virðing.

Virðing fyrir ólíku fólki með mismunandi bakgrunn. Virðing fyrir Íslandi og fólkinu sem byggir landið. Og virðing fyrir því að við höfum öll mismunandi hlutverkum að gegna í samfélaginu.

Enn meiri væntumþykja – tenging við veruleika fólks og skilningur á því hvað gerir sterkt samfélag: Og það er svo sannarlega meira en bara sterk fyrirtæki og sterkt opinbert velferðarkerfi sem þarf bara að stilla rétt til af hámenntuðum sérfræðingum í ráðuneytum. Við sjáum nú bara sameinandi mátt verkalýðshreyfingar og stéttarfélaga hér í salnum í dag. Eins mætti nefna menningar og sjálfboðaliðastarf víða, trúfélög, íþróttafélögin, æskulýðsstarfið, félagsstarf eldri borgara og svo mætti lengi telja.

Hugsið ykkur samfélagið sem við eigum hérna saman.

Það er svo margt sem bindur okkur saman sem þjóð og við eigum svo ofboðsleg verðmæti sem við megum til með að standa vörð um og passa upp á. 

Við getum verið ósammála fólki um allt mögulegt í stjórnmálum. Og til þess er jú pólitík – að leysa úr álitamálum þar sem fólk greinir á. En ég hef lært að það er fleira sem er mikilvægt í þessu.

Það snýst ekki allt um hvað við gerum – heldur skiptir líka máli hvernig: Hvernig við segjum hlutina. Hvernig við tölum við fólk. Og hvernig við vinnum með öðru fólki.

Virðing fyrir fólki byggir á þeirri trú að öll höfum við okkar ástæður og öll höfum við eitthvað fram að færa – þótt lífið sér hverfult. Öll höfum við réttindi en líka skyldur gagnvart hvert öðru. Þannig er það auðvitað ekki rökrétt afleiðing af slíkum boðskap - að við hlustum á öll sjónarmið og mætum til leiks með kærleik -  að samfélagið okkar megi einkennast af einhvers konar markaleysi eða stjórnleysi. Því að röð og regla er ein forsenda þess að virðingar sé gætt manna á milli. En það skiptir máli hvernig það er gert.

Ég trúi því að sérhvert samfélag sé sterkast og virki best þegar það grundvallast á virðingu. Það á við um pólitíkina. Það á við um verkalýðshreyfinguna. Og það á við um þjóðlífið allt.

Andhverfa þess er þegar fólk er afskipt eða útilokað eða þegar sá sterki valtar yfir hinn veika. Þannig er ekki samfélag sem ég vil tilheyra.

Ég trúi á samstöðu, rétt og eins verkalýðshreyfingin. Og ég tel að því séu takmörk sett hvað lítið samfélag eins og okkar gæti þolað af klofningi eða ójöfnuði. Þess vegna vil ég beita mér fyrir því með minni forystu að færa fólkið í landinu nær hvert öðru en ekki fjær. Til dæmis með því að leggja ekki of umfangsmiklar breytingar á landann í einu vetfangi – og með því að keyra ekki á klofningsmálum heldur leitast eftir því að ná árangri á þeim sviðum sem sameina þorra þjóðarinnar. En þetta er og verður alltaf jafnvægislist í flóknum heimi. Og má ekki leiða til þess að við frjósum föst í báða fætur. Verkstola. Þess vegna er líklega best að ganga til verka og prófa sig áfram – en alltaf af virðingu!

Ég legg mig fram um að vanda mig við þetta í nýju starfi sem forsætisráðherra og vil að ríkisstjórnin öll geri slíkt hið sama – og flokkurinn og verkalýðshreyfingin. Ég er vel meðvituð um ábyrgð mína að þessu leyti gagnvart landi og þjóð.

* * *

Þó við tökum stóra slagi í pólitíkinni þessa dagana og gefum ekki tommu eftir – þá vil ég að lokum leggja þetta til: Virðum og elskum náungann. Og forðumst að láta kappið bera virðinguna ofurliði. Ég trúi því að sérhvert samfélag sé sterkast og virki best þegar það grundvallast á virðingu. Það á við um pólitík. Og þjóðlífið allt.

Til hamingju með baráttudag verkalýðsins! Og þakkir til Samfylkingarfélagsins í Reykjavík fyrir að standa að hátíðarhöldunum. Takk fyrir mig og njótið dagsins.

Ræða Kristrúnar Frostadóttur, formanns Samfylkingar og forsætisráðherra, á baráttudegi verkalýðsins 1. maí 2025 í Reykjavík.

Ræða formanns 1. maí: „Verkstjórn í þágu vinnandi fólks“

Hvernig er í nýju vinnunni er spurning sem ég fæ mjög reglulega þessa dagana. Ég get sagt mjög margt um nýju vinnuna sem ég er ákaflega stolt af, eins og það hvað hér er mikið af öflugu fólki úr ólíkum áttum, verkefnin eru bæði spennandi og krefjandi og ég fæ að kynnast vel ýmsum krókum og kimum samfélagsins á allt annan hátt en áður en ég byrjaði að vinna sem þingkona.

Það er þó eitt við þetta starf sem ég er enn að reyna að skilja. Það er það hvernig sumir þingmenn sem eru kjörnir á Alþingi til þess að vinna að hag þjóðarinnar finna sig knúna til þess að tefja framgang mála með innihaldslausu rausi í ræðustól Alþingis. Meira að segja í þeim málum sem samhljómur er um að séu mikilvæg eins og mörg þeirra sem hafa verið til umræðu síðustu vikur, síðast í gær um fríverslunarsamning EFTA-ríkjanna við Taíland, svo ekki sé minnst á plasttappamálið svokallaða.

Síðan ég byrjaði þá hef ég lært að hefðbundin málsmeðferð þingmála er að þau koma í þingsal í fyrstu umræðu og fara svo í viðeigandi nefndir þar sem þau fá ítarlega umfjöllun þingmanna sem byggir á umsögnum almennings, fyrirtækja og hagsmunaaðila sem oftar en ekki koma einnig og hitta nefndina til þess að ræða um ólíka fleti þingmálanna. Í umfjöllun nefndanna er hægt að kalla eftir frekari gögnum og greiningum og kafa vel ofan í málin. Því næst fara málin í aðra umræðu inn í þingsal og ef þau breytast að einhverju leyti í þeirri umræðu þá fara þau aftur til umfjöllunar hjá viðeigandi nefnd áður en málin fara í þriðju og síðustu umræðu í þingsal.

Allt ferlið frá fyrstu umræðu í þingsal til þeirrar þriðju þarf að klárast innan starfsársins, annars þarf að byrja aftur á byrjunarreit á næsta þingi.

Nú vill svo til að hér urðu valdaskipti og verkstjórn Samfylkingar, Viðreisnar og Flokks fólksins hefur komið með fjöldann allan af málum sem hafa mest megnis verið í fyrstu umræðu síðustu vikurnar. Þrátt fyrir að allir þingmenn geti haft ótal snertifleti við þessi tilteknu mál í því ferli sem bíður þeirra, þá leika sumir þeirra nú þann leik að mása sig hása í ræðustól Alþingis hver á eftir öðrum með endalausum endurtekningum og útúrdúrum til þess að koma í veg fyrir að ríkisstjórnin, sem var kjörin af meirihluta þjóðarinnar, geti unnið fyrir land og þjóð og komið málunum áfram. Mikilvægum framfaramálum eins og leiðréttingu veiðigjalda sem þjóðin styður í miklum meirihluta.

Ég get ekki annað en velt fyrir mér virðingu þeirra sem leika þennan leik gagnvart tíma fólks sem starfar á Alþingi, því hér eru ekki aðeins þingmenn að störfum fram á kvöld og jafnvel nótt dag eftir dag, heldur mikið af starfsfólki Alþingis. Ég spyr mig hvernig þingmenn sem kjósa að nýta tímann sinn með þessum hætti geti horft framan í fólkið í landinu sem greiðir okkur himinhá laun, og ég hugsa líka hvort þessu sama fólki þætti nýting á tíma starfsfólks, framlegð og árangur ásættanlegur ef hér væri um að ræða fyrirtæki sem þau væru að reka?

Verið velkomin í Borgarkaffi með borgarfulltrúum Samfylkingarinnar. Við viljum hitta þig kæri borgarbúi og eiga í samtali við þig um borgina okkar Reykjavík. 

Borgarkaffið verður að þessu sinni  á Kaffi Laugalæk, Laugarnesveur 74a, kl. 17:00. 

Boðið verður upp á kaffi og kruðerí. 

Spjallkaffi Samfylkingarinnar í Reykjavík 60+ verður á sínum stað miðvikudaginn 21. maí kl. 10:00 - 12:00 í sal Samfylkingarinnar, Hallveigarstíg 1, 101 Reykjavík.

Gestur okkar verður Kristján Þórður Snæbjarnarson alþingismaður.

Opinn fundur með Kristrúnu Frostadóttur forsætisráðherra í Neskaupstað. Verið velkomin í félagsheimilið Egilsbúð fimmtudaginn 22. maí kl. 17:00. Þar verða einnig þingmenn Samfylkingar í Norðausturkjördæmi, Eydís Ásbjörnsdóttir og Logi Einarsson menningar-, nýsköpunar- og háskólaráðherra.

Hvað brennur á þér? Hvernig gerum við Ísland betra? Hvað er framundan hjá ríkisstjórninni?

Tökum opið samtal. Beint og milliliðalaust. Kaffi og kruðerí.

Súpufundur á Vopnafirði með Kristrúnu Frostadóttur forsætisráðherra og Loga Einarssyni menningar-, nýsköpunar- og háskólaráðherra og 1. þingmanni Norðausturkjördæmis. Verið velkomin á Hótel Tanga fimmtudaginn 22. maí kl. 12:00.

Tökum opið samtal. Beint og milliliðalaust. Súpa og brauð á borðum.

Leit um „��“

2765 niðurstöður fundust við leit að „��“

Póstlisti Samfylkingarinnar

Samfylkingin

Flokkurinn

Flýtileiðir

Um Samfylkinguna

Vertu í bandi:

Leit um „���������������������������������������������������“

2765 niðurstöður fundust við leit að „���������������������������������������������������“