Verið öll hjartanlega velkomin á opinn fund á Vínlandssetrinu í Búðardal þriðjudaginn 14. febrúar kl. 20:00.

Þórunn Sveinbjarnardóttir, Oddný Harðardóttir, Guðmundur Árni Stefánsson og Dagbjört Hákonardóttir ætla að ræða stjórnmálin og allt það sem brennur á fólki.

Samfylkingin mun í kjördæmavikunni heimsækja 15 staði í Norðvesturkjördæmi og sækja heim 30 vinnustaði og 8 verkalýðsfélög.

Hvað er til ráða? Hefur ríkis­stjórnin ein­hverja stjórn á þróun efna­hags­mála? Og ber hún þá ein­hverja á­byrgð í bar­áttunni við verð­bólguna – eða er ríkis­stjórnin eins og hver annar á­horf­andi í efna­hags­lífi þjóðarinnar?


Þetta ræddum við á Al­þingi í vikunni. For­sætis­ráð­herra benti á Seðla­bankann og vísaði á­byrgðinni á bar­áttunni við verð­bólguna þangað. For­maður efna­hags- og við­skipta­nefndar benti á fólkið í landinu og sagði að al­menningur væri því miður að „eyða of miklu“.


Hvers konar for­ystu­leysi er þetta? Þau tala eins á­horf­endur án á­byrgðar en ekki eins og stjórn­endur. Stað­reyndin er sú að ríkis­stjórnin er á harða­hlaupum undan eigin á­byrgð á stjórn efna­hags­mála. Það dugar ekki að lýsa á­hyggjum af stöðunni. Nú þurfum við ríkis­stjórn sem lýsir á­ætlun út úr stöðunni.

Eða hvert er planið? Það er ekkert plan. Ríkis­stjórnin hefur ekki sett fram neina stefnu eða neitt plan um það hvernig á að taka á vaxandi verð­bólgu. Stefnu­leysið er al­gjört og árangurinn eftir því.


Við getum rifjað upp það sem ráð­herrar ríkis­stjórnarinnar sögðu við kynningu fjár­laga síðasta haust. Það var sagt að fjár­lögin myndu vinna gegn verð­bólgu. En hvaða að­gerðir var ráðist í? Jú, fram­lög til stjórn­mála­flokka voru lækkuð lítil­lega og skila­gjald á ein­nota drykkja­rum­búðum var fryst, eins og frægt varð. Þetta hefur auð­vitað engin á­hrif í þjóð­hags­legu sam­hengi. Mikil­vægum fjár­festingum var frestað og loks voru öll krónu­tölu­gjöld ríkisins skrúfuð al­gjör­lega upp í topp.


Þetta síðast­nefnda er ein­mitt aðal­á­stæða þess að verð­bólgan er núna aftur á upp­leið.


Hallinn á rekstri ríkis­sjóðs var 90 milljarðar þegar fjár­lögin voru kynnt í haust en var kominn upp í 120 milljarða fyrir jól. Í hvaða veru­leika kallast þetta að vinna gegn verð­bólgu? Þessar að­gerðir eru ekki hluti af neinni stefnu eða á­ætlun. Þetta er bara eitt­hvað dinglumdangl – handa­hófs­kenndar að­gerðir hingað og þangað. Enda kom á daginn að þær hafa ekki skilað neinum árangri.


Nú hefur verka­lýðs­hreyfingin lagt sitt af mörkum með hóf­legum launa­hækkunum í kjara­samningum á hinum al­menna vinnu­markaði. En fólkið í landinu hlýtur að klóra sér í kollinum yfir stefnu­leysinu hjá ríkis­stjórninni.

Við í Sam­fylkingunni höfum haldið uppi upp­byggi­legri og mál­efna­legri gagn­rýni á ríkis­stjórnina. En við höfum líkt lagt fram okkar til­lögur. Við kynntum kjara­pakka fyrir jól með út­færðum til­lögum um að verja heimilis­bók­haldið en vinna um leið gegn verð­bólgu.


Hug­mynda­fræði kjara­pakkans var ein­föld: Að taka á verð­bólgunni þar sem þenslan er í raun og veru – eftir met­ár í fjár­magns­tekjum, metarðs­emi hjá stór­út­gerð og met­hagnað hjá bönkunum. Að draga þannig úr halla­rekstri ríkis­sjóðs en hlífa um leið heimilunum – með því til dæmis að falla frá ítrustu gjalda­hækkunum ríkis­stjórnarinnar sem nú eru farnar að bíta.


Sam­fylkingin er með plan og nýtur góðs af skel­eggri for­ystu Krist­rúnar Frosta­dóttur þegar kemur að efna­hags- og vel­ferðar­málum. Það er nú eitt­hvað annað en ríkis­stjórnin sem vísar bara allri á­byrgð á undir­stofnanir sínar og fólkið í landinu. Gott ef þetta minnir ekki á banka­sölu­málið þar sem ráð­herra bar enga á­byrgð á neinu – það var bara fólkið í landinu sem skildi ekki snilldina (og svo varð að leggja niður eina undir­stofnun).


En í ljósi þess að að­gerðir ríkis­stjórnarinnar hafa ekki borið árangur í bar­áttunni við verð­bólguna má ég til með að benda ráð­herrum stjórnar­flokkanna á kíkja aftur á kjara­pakka Sam­fylkingarinnar. Með opnum hug. Nú er sagt að verð­bólgan sé að hluta til hagnaðar­drifin. Væri ekki þjóð­ráð að fylgja plani Sam­fylkingarinnar og vinna gegn verð­bólgunni þar sem þenslan er í raun og veru?

Greinin birtist í Fréttablaðinu 2. febrúar 2023. 

Verð­bólgan er aftur á upp­leið. Vextir hækka í kjöl­farið eins og við vitum.

Sagan sýnir að það ger­ist ekki af sjálfu sér, heldur þarf að koma til skipu­lags­stefna sem tryggir að almanna­hags­munir ráði ferð­inni en ekki sér­hags­mun­ir. Stefnan þarf að fela í sér ákveðna fram­tíð­ar­sýn og áætlun um hvernig henni verði náð. Þessi fram­tíð­ar­á­ætlun er kölluð aðal­skipu­lag.  

Í aðal­skipu­lagi er sett fram stefna um þróun byggð­ar­innar til langrar fram­tíð­ar. Aðal­skipu­lagið kveður á um hvar íbúða­hverfin og atvinnu­svæðin eiga að vera, hvar nýjar götur og stígar eiga að liggja og hvaða svæði verða tekin frá til úti­vist­ar. Mik­il­vægt er að það sé unnið fag­mann­lega og eftir lýð­ræð­is­legum leið­um. Að það sé rætt opin­ber­lega þegar það er á til­lögu­stigi og að lokum greidd atkvæði um það eftir umræðu í borg­ar­stjórn. Á sínum náð­ist þverpóli­tísk sátt í borg­ar­stjórn um Aðal­skipu­lag Reykja­víkur 2010 - 2030. Skipu­lagið var sann­kall­aður sátt­máli sem er merki­legt í ljósi þess hve rót­tækt það er. 

Nú er í kynn­ingu meðal almenn­ings end­ur­skoðun á stefnu aðal­skipu­lags­ins um íbúða­byggð og bland­aða byggð og til­laga um að fram­lengja skipu­lagið til 2040. Þar er gengið út frá meg­in­stefnu aðal­skipu­lags­ins 2030 um þétt­ingu byggð­ar, skipu­lag vist­vænna hverfa, almenn­ings­sam­göng­ur, hjól­reið­ar, gæði byggð­ar­innar og göt­una sem borg­ar­rými. Reiknað er með að til árs­ins 2040 verði byggðar um rúm­lega 1000 íbúðir á ári, alls um 20000 íbúð­ir. Fjórð­ungur þeirra eða um 5000 íbúðir verði byggðar af hús­næð­is­fé­lögum sem eru ekki hagn­að­ar­drif­in. 

Í aðal­skipu­lag­inu 2040 er gert er ráð fyrir að Borg­ar­línan kom­ist til fullra nota og að hún verði hryggjar­stykki í upp­bygg­ing­unni. Um 80% nýrra íbúða verða í námunda við Borg­ar­lín­una. Mikla­braut fer að hluta í stokk og Sæbraut sömu­leið­is. Hrað­braut­irnar hætta að skera hverfin í sundur og byggðin teng­ist. Fólk getur rölt yfir í næsta hverfi án þess að vera í lífs­hættu. Götur og hús verða ein heild. 

Skipu­lags­stefna hvers tíma felur í sér ákveðna hug­mynd um gott líf. Skipu­lags­upp­dráttur af Reykja­vík frá 1927 byggði á evr­ópskum hug­myndum hvernig mætti byggja upp þétta en lága byggð með góðu hús­næði og fal­legum smá­borg­ar­brag. Öll byggðin átti að rúm­ast innan Hring­braut­ar. Rífa átti nær alla gömlu timb­ur­húsa­byggð­ina. Í stað­inn skyldi rísa sam­felld rand­byggð við götu­reit­ina með húsa­görðum í miðj­unni. Þar sem Norð­ur­mýrin er núna átti að koma járn­braut­ar­lest­ar­stöð. 

Skipu­lags­upp­drátt­ur­inn hlaut aldrei form­lega stað­fest­ingu sem aðal­skipu­lag enda var það orð óþekkt. Fljót­lega kom í ljós að ekki var stætt á því að halda byggð­inni til fram­tíðar innan Hring­brautar auk þess sem fyr­ir­hugað stór­fellt nið­ur­rif húsa og eigna­upp­taka var gagn­rýnd harð­lega. Skipu­lags­upp­drátt­ur­inn hafði samt tals­verð áhrif. Bent hefur verið á að göt­urnar í kringum Grund við Hring­braut eru skil­getið afkvæmi upp­drátt­ar­ins, sama má segja um sunn­an­vert Skóla­vörðu­holt­ið.

Það var ekki fyrr en 1966 að fyrsta form­lega aðal­skipu­lagið var stað­fest – og gilti til 1983. Skipu­lagið var mjög vandað enda átti það eftir að hafa veru­leg áhrif á skipu­lag byggð­ar­innar næstu 40 árin. Það gerði ráð fyrir lágri en býsna dreifðri byggð. Ofurá­hersla var lögð á tvennt. Ann­ars vegar skipt­ingu borg­ar­innar í hrein íbúð­ar­svæði og skýrt afmörkuð versl­un­ar- þjón­ustu- og atvinnu­svæði. Þessi skipt­ing borg­ar­innar í aðskilin svæði, sem lágu nokkuð dreift, lengdi ferð­irnar sem fólk þurfti að fara dags­dag­lega. Þá kom að hinu meg­in­at­riði skipu­lags­ins, gríð­ar­lega umfangs­miklu hrað­braut­ar­kerfi fyrir bíla. Hrað­braut­ar­kerfið átti að tryggja að sem minnstur tími færi í ferða­lög milli dreifðra borg­ar­hluta en það ýtti um leið undir ennþá meiri dreif­ingu borg­ar­innar og jók vega­lengd­irn­ar. Útkoman varð sem sagt víta­hringur sem var virkur í borg­inni næstu ára­tug­ina. 

Þetta skipu­lag gerði líka ráð fyrir veru­legu nið­ur­rifi gam­alla húsa, ekki síst til rýma fyrir nýjum hrað­braut­um. Meðal ann­ars átti að leggja hrað­braut í gegnum Grjóta­þorpið og aðra í gegnum Kvos­ina og eftir Grett­is­götu. Nokkur mynd­ar­leg timb­ur­hús, svo sem Upp­salir við horn Aðal­strætis og Tún­götu og Amt­manns­hús­ið, voru rifin til skapa pláss fyrir mið­bæj­ar­hrað­brautir sem aldrei voru lagð­ar  

Skömmu eftir að skipu­lagið var sam­þykkt með öllum greiddum atkvæðum í borg­ar­stjórn kom fram hvöss gagn­rýni hjá nokkrum ungum arki­tekt­um. Einna lengst gekk Björn Ólafs arki­tekt í París sem hélt því fram að skipu­lagið væri úrelt því það byggði á úreltum hug­myndum um nauð­syn þess að aðgreina hverfin í hrein íbúð­ar­svæði, atvinnu­svæði og þjón­ustu­svæði. Aðgrein­ingin væri við­brögð við skítugum iðn­að­ar­borgum 19. ald­ar. Við þyrftum ekki lengur á henni að halda enda lifðum við í “post-industri­al” sam­fé­lag­i. 

Björn benti líka á að mað­ur­inn væri ekki bara neyt­andi og vinnu­afl. Hann væri fyrst og fremst félags­vera og skipu­lag borg­anna þyrfti um fram allt að taka mið af því.  Borgir er vett­vangur fyrir sam­skipti fólks, skrif­aði Björn. Það er ástæðan fyrir því að þær skuli yfir­leitt vera til. Borg­ar­skipu­lag er aðferð til að gera sam­skiptin auð­veld­ari og skemmti­legri. 

Hvað hefur breyst. Jú, við viljum vernda gömlu timb­ur­húsin en ekki rífa þau. Við gerum okkur grein fyrir að hin stranga svæð­is­skipt­ing borg­ar­innar og ofurá­hersla á bíla­um­ferð og allt sem henni fylgir, þar með talin gríð­ar­lega stór land­flæmi sem fara undir bíla­stæði, felur í sér mikla ókosti. Allt að 48% af þétt­býli borg­ar­inn­ar, að und­an­skildum stórum úti­vist­ar­svæð­um, fer undir umferð­ar­mann­virki og helg­un­ar­svæði þeirra Við gerum okkur betri grein fyrir sam­heng­inu á milli góðs borg­ar­skipu­lags og lýð­heilsu. Við vitum fyrir víst að gott bygg­ing­ar­land er tak­mörkuð auð­lind og að mik­il­vægt er að skil­greina og virða vaxta­mörk borg­ar­innar svo að ný byggð og nýjar hrað­brautir leggi ekki undir sig alla nátt­úr­una í kringum borg­ina og vega­lengdir halda áfram að aukast. Við viljum losa okkur úr víta­hringn­um. 

Aðal­skipu­lag Reykja­víkur 2010 til 2030 mark­aði þátta­skil. Það skil­greindi ákveðin vaxta­mörk og gerði ráð fyrir að 90% nýrrar byggðar skyldi rísa innan þeirra, á van­nýttum iðn­að­ar­svæðum og bíla­stæð­um. Það gerði grein fyrir mik­il­vægi vist­vænna sam­gangna og skil­greindi sjálfar göt­urnar sem borg­ar­rými en í því fólst sá boð­skapur að göt­urnar væru mik­il­vægt og fjöl­breyti­legt almanna­rými í borg­ar­lands­lag­in­u. 

Auð­vitað er Aðal­skipu­lagið 2010 til 2030 ekki hafið yfir gagn­rýni. Það hefur verið gagn­rýnt fyrir að þrengja að bíla­um­ferð og fyrir of mikla þétt­ingu. Því er til að svara að nauð­syn­legt er að stemma stigu við sífellt vax­andi bíla­um­ferð og að þétt­ing byggðar er bæði hag­kvæm og umhverf­is­væn. Meg­in­þættir aðal­skipu­lags­ins virð­ast ætla að halda gildi sínu. Krafan um líf­væn­legt borg­ar­um­hverfi, góða land­nýt­ingu, skil­virkar og vist­vænar sam­göngur og vist­væna, þétta byggð verða senni­lega ofar­lega á baugi næstu ára­tug­ina. 

Til­lagan að aðal­skipu­lagi Reykja­víkur til 2040, sem er nú aug­lýst, heldur í þessi meg­in­at­riði eins og áður sagði. Skipu­lagið verður leið­ar­ljós í upp­bygg­ingu borg­ar­innar næstu 20 árin. Þar er gert ráð fyrir að 100% nýrrar byggðar rísi innan vaxta­marka borg­ar­inn­ar. Stærsta upp­bygg­ing­ar­svæðið verður Ártúns­höfð­inn og Bryggju­hverfi vest­ur. Þar mun rísa 20.000 manna byggð á svæði sem er fimm sinnum minna en Graf­ar­vogs­hverf­ið. Ætl­unin er að það verði eitt græn­asta hverfi borg­ar­innar með hágæða almenn­ings­sam­göng­um. 

Í hvernig borg viljum við búa? Um það eru auð­vitað skiptar skoð­anir en senni­lega vilja allir búa í borg þar sem er gott að lifa og starfa.

Aðalfundur SffR verður haldinn þriðjudaginn 14. febrúar kl. 18 í Sóltúni. Um er að ræða staðfund.
Dagskrá - venjulega aðalfundarstörf skv. lögum félagsins.
 
Lagabreytingartillögur þurfa að berast eigi síðar en 1. febrúar á netfangið reykjavik@samfylking.is

Nálgast má lögin á heimasíðu félagsins Samfylkingarfélagið í Reykjavík (sffr.is) 

Ég hvet félagsfólk til að gefa kost á sér til trúnaðarstarfa og þau ykkar sem hafa áhuga á því sendið póst til uppstillingarnefndar við fyrsta tækifæri, en þá er einnig hægt að bjóða sig fram á fundinum sjálfum. 
 
Uppstillingarnefnd skipa:
 
Gunnar Alexander Ólafsson gunnaralexander1212@gmail.com
Sara Björg Sigurðardóttir sara.bjorg.sigurdardottir@reykjavik.is
Ragnheiður Sigurjónsdóttir ragnheidurs22@gmail.com
 
Ólafur Kjaran Árnason er varamaður uppstillingarnefndar olafurkjaran@gmail.com
 
Fastir dagskrárliðir aðalfundar eru:

10) kjör þriggja manna í skoðunarnefnd,

   b) í aðrar nefndir sem aðalfundur ákveður,

Aðalfundur Samfylkingarfélagsins í Reykjavík 

Þetta er ein af orsökum vaxtahækkunarinnar sem kynnt var í gær.

Við jafnaðarmenn vöruðum við þessari þróun í hverri þingræðunni á fætur annarri í fjárlagaumræðunni fyrir jól. Seðlabankinn varaði við, ótal hagsmunaaðilar vöruðu við en allt kom fyrir ekki. Nú mælist verðbólga 9,9 prósent og meginvextir Seðlabankans eru komnir upp í 6,5 prósent, hafa ekki verið hærri í tæp 13 ár.

Fjárlagafrumvarp ársins 2023 gerði í upphafi ráð fyrir 89 milljarða hallarekstri þrátt fyrir þenslu, kraftmikinn hagvöxt og hátt atvinnustig.

Meðan fjárlögin voru til umfjöllunar á vettvangi Alþingis komu fram nýjar og dekkri verðbólguspár og stýrivextir voru hækkaðir um 25 punkta. Stjórnarmeirihlutinn á Alþingi skeytti engu um þessi hættumerki. Í staðinn ýttu stjórnarliðar enn fastar á bensíngjöfina og gerðu breytingar á frumvarpinu samkvæmt pöntun ríkisstjórnarinnar sem fólu í sér útgjaldaaukningu upp á tugi milljarða til viðbótar án þess að aflað væri nýrra tekna til að vega á móti þensluáhrifunum. Þannig var fjárlagahallinn keyrður upp í 120 milljarða og allar tillögur okkar jafnaðarmanna sem hefðu bætt afkomu ríkissjóðs voru felldar í þingsal.

„Það er eins og stjórnarmeirihlutinn sé að grátbiðja um að verðbólga sé meiri og vextir hærri eða haldist háir,“ sagði ég í þingræðu 8. desember. „Þetta virkar svolítið þannig á mann, eins og ákall hérna frá Alþingi: ‚Já, höfum vextina háa! Áfram, meiri verðbólgu!‘ Ég veit ekki alveg hvað fólki gengur til hér í þessu húsi.“

Nýjasta vaxtahækkunin á sér ýmsar ástæður og þetta misræmi milli tekna og gjalda í ríkisbúskapnum er ein þeirra eins og stjórnendur Seðlabankans hafa staðfest í viðtölum. Ríkisstjórn Íslands og stjórnarmeirihlutinn á Alþingi bera óskoraða ábyrgð á þessu, og enginn ber þyngri ábyrgð á þessu en fjármála- og efnahagsráðherra, Bjarni Benediktsson sem hefur verið treyst fyrir stefnumörkun í ríkisfjármálum og samhæfingu fjármála- og hagstjórnarstefnu fyrir hið opinbera. Bjarni hefur nú birt grátbroslega yfirlýsingu á Facebook þar sem hann biðlar til landsmanna að vera ekki að „leita að sökudólgum“. Svoleiðis tala gjarnan sökudólgar í nauðvörn og þarf ekki að hafa um það mörg orð.

Þegar Logi Einarsson spurði Katrínu Jakobsdóttur forsætisráðherra á dögunum hvernig ríkisstjórnin ætlaði að taka á verðbólgu komu engin efnisleg svör. Í staðinn faldi forsætisráðherra sig á bak við Seðlabankann, sagði að glíman við verðbólgu væri fyrst og fremst á ábyrgð hans. Staðreyndin er auðvitað sú að ríkisstjórn Íslands ber skylda til þess samkvæmt lögum um opinber fjármál að reka fjármálastefnu sem stuðlar að efnahagslegum stöðugleika. Það er meira að segja forsætisráðherra sem fer með þjóðhagsmál og hagstjórn almennt samkvæmt forsetaúrskurði.

Ábyrgðarflótti forsætisráðherra og fjármálaráðherra er afhjúpandi fyrir úrræðaleysi ríkisstjórnarinnar í glímunni við verðbólguna, verðbólgu sem er furðu mikil í alþjóðlegum samanburði þegar horft er til þess að við njótum sérstöðu í orkumálum og glímum ekki við þá hækkun húshitunarkostnaðar og orkuverðs sem er að sliga heimilin í öðrum Evrópuríkjum.

Nýjasta vaxtahækkun Seðlabankans er enn einn vitnisburðurinn um að ríkisstjórninni hefur mistekist að beita tækjum ríkisfjármálanna til að sporna gegn þenslu. Þau treysta einfaldlega á peningastefnunefnd Seðlabankans í þessum efnum sem býr þó yfir fáum úrræðum öðrum en að hækka stýrivexti með ömurlegum afleiðingum fyrir skuldsett heimili.

Ef ríkisfjármálin róa ekki í sömu átt og peningastefnan munu vextir einfaldlega haldast háir og jafnvel hækka enn frekar. Miðstjórn Alþýðusambands Íslands hittir naglann á höfuðið: „Aðgerðarleysi ríkisstjórnar Katrínar Jakobsdóttur gengur þvert á viðtekin viðbrögð í nágrannalöndum þar sem ráðamenn beita tækjum ríkisvaldsins til að lina áhrif afkomukreppunnar og vinna skipulega að því að hemja verðbólgu. Í þeirri staðreynd birtist forgangsröðun ríkisstjórnarinnar og sinnuleysi gagnvart afkomu fólksins í landinu.“

Við jafnaðarmenn munum halda áfram að tala fyrir ábyrgri ríkisfjármálastefnu í þágu fólksins í landinu: að unnið verði gegn þenslu og afkoma ríkisins bætt með sanngjörnum sköttum á hæstu tekjur, hvalrekagróða og auðlindarentu og að velferðarkerfinu verði beitt með markvissum hætti til að styðja við heimili sem þurfa á stuðningi að halda. Þannig á að stjórna í velferðarþjóðfélagi.

Greinin birtist á visi.is 9. febrúar 2023.

Ríkisstjórn Katrínar Jakobsdóttur kyndir undir verðbólgu með óábyrgri stefnu í ríkisfjármálum.

Ríkis­stjórnin fékk það sem hún bað um: meiri verð­bólgu og hærri vexti

Stefnuskrá Samfylkingarinnar í Hafnarfirði

Fjölskyldu-, velferðar- og húsnæðismál

Velferðarstefna jafnaðarmanna hvílir á félagslegu réttlæti og jöfnuði. Öflug velferðarþjónusta eru forsenda réttláts samfélags og hún skapar öryggi og efnahagslegan stöðugleika. Samfylkingin ætlar að leita allra leiða til þess að lækka álögur á fjölskyldur í bænum.

Samfylkingin leggur áherslu á að öll þjónusta grundvallist á virðingu fyrir sjálfstæði og sjálfsákvörðunarrétti hvers einstaklings. Ekki síst á þessi nálgun við í málefnum fatlaðs fólks og við viljum halda í heiðri kjörorðum ÖBÍ – Ekkert um okkur án okkar.

Við viljum stórátak í hvers kyns forvarnarmálum og leggjum mikla áherslu á að gera betur í geðheilbrigðismálum. Hafnarfjörður á skipa sér í forystu þegar kemur að geðheilbrigðismálum og á að leggja áherslu á að starfsfólk bæjarins sem kemur að þjónustu við þennan hóp hafi þjálfun og úrræði til þess að leysa verkefnin vel af hendi.

Umhverfis- og loftslagsmál í öndvegi og fjölbreyttar samgöngur

Samfylkingin er umhverfisvænn flokkur sem leggur áherslu á öflugt atvinnulíf og nýsköpun í sátt við náttúruna. Mikilvægt er að fylgja eftir áætlunum um samdrátt í losun gróðurhúsalofttegunda og draga úr notkun jarðefnaeldsneytis.

Liður í því að setja umhverfis- og loftslagsmál í öndvegi eru bættar almenningssamgöngur enda mikilvægt að mæta vaxandi bílaumferð með öðrum valkostum og brýnt að framkvæmdum við Borgarlínu á höfuðborgarsvæðinu ásamt stofnleiðum fyrir hjólreiðar verði flýtt eins og kostur er. Gera verður gangandi og hjólandi vegfarendum jafn hátt undir höfði og öðrum samgöngumátum.

Við munum beita okkur í þágu umhverfisvænna og sjálfbærra lausna og ganga fram með góðu fordæmi í umhverfismálum. Það munum við gera með markvissum aðgerðum í að halda mengun í lágmarki og stunda umhverfisvöktun, draga úr myndun úrgangs með ábyrgum innkaupum, neyslu og aukinni endurvinnslu hjá bæjarfélaginu. Umhverfisfræðslu þarf einnig að efla og bæta verður aðgengi bæjarbúa að upplýsingum er varða umhverfis- og loftslagsmál. Áfram verði unnið að því að nýbyggingar og endurbætur húsa verði með umhverfisvænum hætti, t.d. með afslætti af lóðagjöldum fyrir umhverfisvottaðar byggingar.

Við Hafnfirðingar eigum fjársjóð í upplandinu okkar og margar útivistarperlur. Við leggjum áherslu á að stuðla að útivist og efla lýðheilsu með ýmsu móti s.s. með fleiri stígum og betri aðstöðu við vinsælar gönguleiðir. Við viljum vinna markvisst að því gera nærumhverfi okkar að eftirsóttu útivistarsvæði og styðja þannig við lýðheilsu bæjarbúa.

Mikilvægt er að halda uppi þrýstingi um umbætur á Reykjanesbraut þar sem hún liggur í gegnum Hafnarfjörð. Umferðarþungi á Reykjanesbraut hefur aukist mikið á undanförnum árum m.a. vegna aukins ferðamannastraums og því er mikilvægt að finna leiðir til til að dreifa umferðarálagi í gegnum bæinn t.d. með ofanbyggðarvegi.

Menntastefna Samfylkingarinnar byggir á gildum um jöfnuð, félagslegt réttlæti og mannréttindi. Skólarnir eru grunnstoð samfélagsins, þar sem við tryggjum börnum og ungmennum jöfn tækifæri til menntunar og þroska. Einnig virkjum við styrkleika þeirra, frumkvæði og sköpunarmátt. Þess vegna leggjum við áherslu á skóla sem byggja á lýðræði, mannréttindum og jafnrétti, skóla sem fagnar fjölbreytileikanum og rúmar öll börn. Samfylkingin leggur áherslu á samráð við fagfólkið sem starfar innan skólanna í allri ákvarðanatöku sem snýr að starfsemi skóla og vill stuðla að nýsköpun í skólastarfi.

Öll börn og ungmenni eiga að geta stundað þær íþróttir og tómstundir sem þau hafa áhuga á óháð efnahagslegum aðstæðum þeirra. Við munum því áfram leita allra leiða til þess að draga úr kostnaði foreldra og forráðaðmanna vegna þátttöku barna og unglinga í skipulögðu frístundastarfi meðal annars með hækkun frístundastyrkja. Það hefur sýnt sig að þátttaka barna og unglinga í skipulögðu frístundastarfi er öflug forvörn og við viljum leita allra leiða til þess að minnka brottfall úr slíku starfi þegar komið er fram á unglingsárin.

Samfylkingin vill sjá fjölbreytta flóru félagasamtaka starfa að frístundamálum í bænum fyrir alla aldurshópa til að stuðla að fjölbreyttu tómstundastarfi. Við leggjum áherslu á gott samstarf við alla þessa aðila þar sem markmiðið er að tryggja tilveru- og rekstrargrundvöll allra svo flestir geti fundið sér frístundastarf við hæfi.

Samfylkingin vill styðja við atvinnuuppbyggingu í bænum með markvissum hætti, standa vörð um þá atvinnustarfsemi sem er í bænum í dag og laða ný atvinnutækifæri til bæjarins. Við viljum sérstaklega styðja við nýsköpun og frumkvöðlastarfsemi með myndarlegum hætti. Jafnaðarmenn vita hversu mikilvægt samspil öflugs atvinnulífs og velferðarkerfis er.

Ein af grunnstoðunum í stefnu Samfylkingarinnar er áherslan á lýðræði og vönduð vinnubrögð í stjórnsýslunni. Lýðræði er meira en bara kosningar á fjögurra ára fresti. Í því felst jafnframt möguleiki íbúanna á að hafa áhrif á milli kosninga.

Á árunum 2002-2014, var Hafnarfjörður leiðandi á meðal sveitarfélaga í lýðræðismálum og nýsköpun í stjórnsýslu. Á þessum árum voru stigin stór skref til aukinnar þátttöku íbúanna í mikilvægum ákvörðunum.

Ákvæði um að leggja beri stór mál í dóm kjósenda var bundið í samþykktir bæjarins árið 2002. Jafnframt var bæjarbúum tryggður réttur til að krefjast atkvæðagreiðslu um einstök mál.

Íbúalýðræði byggir þó ekki eingöngu á möguleika á að kjósa um mál á milli sveitarstjórnarkosninga. Það byggir ekki síður á samráði við íbúana áður en ákvarðanir eru teknar.

Á árunum 2002-2014 var komið á fót Öldungaráði, Ungmennaráði og notendaráði fatlaðs fólks. Önnur sveitarfélög fylgdu í kjölfarið. Nú hefur einnig verið stofnað fjölmenningarráð skipað íbúum af erlendum uppruna sem er bæjaryfirvöldum til ráðgjafar.

Laugardaginn 4. febrúar verður haldið opið hús í Þverholtinu frá kl. 11 - 13. 

Anna Sigríður bæjarfulltrúi fer yfir helstu verkefni á borði bæjarráðs og bæjarstjórnar þessi dægrin og nefndafólk okkar segir frá helstu viðfangsefnum sinna nefnda.  

Boðið verður upp á hádegissnarl.

Samt er rekstur Strætó erfiður um þessar mundir. Þar munar mestu um að fyrirtækið varð af tekjum sem námu 1,5 milljörðum vegna samkomutakmarkana sem ríkið setti vegna Covid.

Ríkið hefur ekki viljað bæta fyrirtækinu skaðann, öfugt við viðbrögð ríkisvaldsins á hinum Norðurlöndunum. Það sem meira er, bág fjárhagsstaða Strætó hefur komið í veg fyrir að fyrirtækið geti endurnýjað vagnaflotann og skipt út díselvögnum fyrir rafvagna, sem eru mun hagstæðari í rekstri – sérstaklega á tímum hækkandi olíuverðs. Þessi forgangsröðun í þágu einkabílsins er skrýtin nú á dögum, en ætti ekki að koma á óvart.

Í nokkra áratugi var öll áhersla lögð á að greiða sem mest fyrir „óheftu flæði bílaumferðar“ um alla borg.

Allar glufur í borginni fylltust smám saman af bílum. Í kringum 2000 var svo komið að 48% af þéttbýli borgarinnar, að undanskildum stórum útivistarsvæðum, féllu undir umferðarmann virki og helgunarsvæði þeirra. Sambærilegt hlutfall er aðeins að finna í Bandaríkjunum og Ástralíu. Á sama tíma hnignaði almenningssamgöngum í borginni verulega.

Á árunum 1970 til 2000 fjölgaði borgarbúum um 30.000 en ferðum þeirra með strætisvögnum fækkaði um helming. Hins vegar jókst vegalengdin sem vagnarnir þurftu að aka mikið.

Það dró auðvitað úr afkastagetu kerfisins en jók rekstrarkostnaðinn.

Ástæðan fyrir þessum afdrifaríku breytingum var stóraukin bílaeign og mikil dreifing byggðarinnar. Á þessum árum breyttist Reykjavík úr lítilli en tiltölulega þéttri evrópskri borg, með ágætis strætisvagnaþjónustu og verslun í göngufæri, í mjög dreifbýla borg með einhverja mestu bílaeign per mann á byggðu bóli, á pari við bílaborgirnar Houston og Phoenix í Bandaríkjunum. Um leið var það varla valkostur að eiga bíl í Reykjavík, og eyða í hann rúmri milljón á ári samkvæmt tölum FÍB, heldur nauðsyn. Stundum er sagt að við Reykvíkingar höfum kosið bílinn, en sú kosning var meingölluð.

Fyrir marga borgarbúa var bara einn kostur í boði, bíllinn.

Strætisvagnakerfið var vanrækt viljandi. Það er því miður dæmigert fyrir ríkjandi bílaviðhorf að veita gríðarmiklum fjárhæðum í að niðurgreiða Teslur, fyrir sterkefnað fólk, en horfa mjög í aurinn þegar kemur að almenningssamgöngum. Umræðan um fyrirhugað hraðvagnakerfi sem á að keyra sem mest á sérakreinum, já, Borgarlínan, er talandi dæmi.

Ekki má fyrir nokkurn mun þrengja að bílaumferðinni, heyrir maður hrópað, hvergi, aldrei. Hún á alltaf að vera í forgangi og má nánast kosta hvað sem er. Það er líka talandi dæmi að kalla það „fjárfestingu“ þegar sett er gríðarlegt fjármagn í vegi, brýr, brautir og göng en „niðurgreiðslu“ þegar kemur að almenningssamgöngum. Samt hafa ýmsir haldið því fram, til að mynda áströlsku fræðimennirnir Newman og Kenworthy í bók sinni „Sjálf bærni og borgir“, að í rauninni sé þessu öfugt farið.

Bílaumferðin sé niðurgreidd. Það helgast af gríðarlegum kostnaði sem fer í vegaframkvæmdir og viðhald, verðmætt land í borgum sem fer undir veghelgunarsvæði og bílastæði og ekki síður „leyndum kostnaði“ sem skapast af mikilli mengun og tjóni vegna örkumla og dauða milljóna manna á hverju ári í umferðinni um heim allan.

Ástralarnir færa rök fyrir því að fjárfesting í almenningssamgöngum hafi tvöfalt meiri samfélagslegan ávinning en fjárfesting í hraðbrautum. Þeir benda á að almenningssamgöngur nýti innviði og flutningsleiðir borganna mun betur en einkabílaumferðin.

Í þriðja lagi geti skilvirkar almenningssamgöngur auðveldað borgaryfirvöldum að byggja upp öfluga, þétta kjarna með góðri þjónustu og koma um leið í veg fyrir afar óhagkvæma dreifingu byggðarinnar.

Greinin birtist í Fréttablaðinu 11. október 2022. 

ASÍ benti um daginn á að ríkisvaldið hafi hlaupið undir bagga með kaupendum raforkubíla fyrir miklu hærri upphæðir en ríkið leggur til Strætó á höfuðborgarsvæðinu. 

Það hefur verið með ólíkindum að fylgjast með lífi frumvarpsins á undanförnum árum því í hvert sinn sem það er lagt fram bætist eitthvað við sem gerir það sýnu verra en áður. Svo virðist sem um sé að ræða innanhúsmót hjá Sjálfstæðisflokknum í að finna nýjar leiðir til að þvæla kerfið til muna og kalla það skilvirkni. Frumvarpið skiptir engu máli fyrir stöðuna í dag en mun hafa veruleg neikvæð áhrif á líf og velferð þess fólks sem hingað leitar.
 
 Það virðist gleymast að í Úkraínu geysar stríð og þaðan hefur fordæmalaus fjöldi fólks flúið.  Íslensk stjórnvöld tóku ákvörðun um að veita því fólki vernd. Nægir að hafa úkraínskt vegabréf til að vera kominn með kennitölu og atvinnuleyfi innan nokkurra daga og flest hafa fengið vinnu. Þá tók kærunefnd útlendingamála afstöðu, í samræmi við tilmæli flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna, um að fólk frá Venesúela sem hingað kemur ætti að fá vernd. Þar ríkir Vargöld, réttarríkið stendur höllum fæti og réttindi borgara fara þverrandi. 80% umsækjenda um vernd á síðasta ári koma frá þessum tveimur ríkjum.
 
Frumvarpið er með öðrum orðum ekki að fara að taka á svokölluðum flóttamannavanda nema síður sé. Innihald þess er hins vegar að fara að auka á vandann því með því eykst skriffinska, vandi fólks í leit að vernd eykst og verkefnin stækka og færast til annarra stjórnvalda.
 
Ein tillaga stjórnarflokkanna er að fella niður alla þjónustu við fólk á flótta 30 dögum eftir að endanleg synjun á stjórnsýslustigi hefur fengist. Einhver telja slíkt eðlilegt, enda eigi ekki að halda áfram að þjónusta fólk sem ekki er ætlunin að veita hér vernd. En þessi tillaga snýst ekkert um það heldur þann fámenna hóp sem ekki er hægt að senda á brott vegna samningsleysis Íslands við upprunaríki þeirra. Nokkur ríki heims neita einfaldlega að taka á móti fólki sem flúið hefur land. Einnig er hópur sem ekki á ferðaskilríki og getur ekki orðið sér úti um þau. Það að fella niður þjónustu við þetta fólk, eitthvað sem ekkert norrænu ríkjanna lætur hvarfla að sér, færir vandann yfir á sveitarfélögin og réttarvörslukerfið. Fólk sem getur ekki farið hverfur ekki heldur lendir á götunni. Það fólk sem getur farið fer, ýmist sjálfviljugt eða í þvingaðri brottvísun.
 
Á næstu vikum munum við sjá stjórnarflokkana styðja ómannúðlegar breytingar á útlendingalögum, í stað þess að styðja tillögur okkar um að skipuð verði þverpólitísk nefnd til að yfirfara lögin með tilliti til skilvirkni og mannúðar. Því hafna stjórnarflokkarnir og fylgja því útlendingastefnu sjálfstæðisflokks til hins ýtrasta.

Frumvarp um útlendinga hefur verið afgreitt úr nefnd. Fulltrúar VG, Framsóknar og Sjálfstæðisflokks styðja með því aðför dómsmálaráðherra að heilsu og velferð fólks á flótta.

Verið velkomin í laugdagskaffið í Sunnuhlíðinni. 

Leit um „��“

2342 niðurstöður fundust við leit að „��“

Póstlisti Samfylkingarinnar

Samfylkingin

Flokkurinn

Flýtileiðir

Vertu í bandi:

Leit um „���������������������������“