Hvað segja lögin?
Í lögum um félagsþjónustu sveitarfélaga nr. 40/1990 er skýrt tekið fram að sveitarstjórnir skuli eftir því sem kostur er og þörf er á, tryggja framboð af leigu-, félagslegum- og/eða eignaríbúðum fyrir fjölskyldur og einstaklinga sem ekki hafa getu til eða ráð á að sjá sér fyrir húsnæði af eigin rammleik.

Sagan
Fram til 1998 voru verkamannabústaðir leið sveitarfélaga til að sinna þessari kröfu. Kópavogur stóð að byggingu þó nokkurra fjölbýlishúsa sem féllu undir verkamannabústaði og var það vel. Einnig keypti bærinn íbúðir í þegar byggðum fjölbýlishúsum og lagði til kerfisins sem leiguíbúðir. Eftir að kerfið var lagt niður 1998 af ríkisstjórn sjálfstæðis- og framsóknarmanna var ekkert sem greip það fólk sem áður átti þar skjól. Félagslegt húsnæði á vegum sveitarfélaga tryggir aðeins þeim allra verst settu húsnæði en fólk getur þurft að bíða í nokkur ár eftir úthlutun innan þess. Það var ekki fyrr en 2016 að óhagnaðardrifna íbúðaleigufélagið Bjarg var stofnað af ASÍ og BSRB. Það var ætlað fyrir þá sem uppfylltu ekki skilyrði fyrir félagslegt húsnæði en gátu samt ekki staðið undir kaupum á eigin íbúð eða leigu á almennum markaði. Með 30% framlagi ríkis og sveitarfélags og kröfu um óhagnaðardrifinn rekstur er hægt að halda leiguverði í lágmarki. Reykjavík og Hafnarfjörður riðu á vaðið og lögðu til lóðir. Síðan hafa mörg sveitarfélög fylgt í kjölfarið, þar með talin öll sveitarfélögin á höfuðborgarsvæðinu nema Seltjarnarnes og Kópavogur.

Staðan í Reykjavík
Reykjavíkurborg hefur rutt brautina í þessum málaflokki. Í byrjun janúar s.l. var skrifað undir samkomulag ríkisins og Reykjavíkur sem byggir á rammasamning sem samþykktur var af ríkinu (HMS) og Sambandi íslenskra sveitarfélaga í júlí 2022 um uppbyggingu á hagkvæmum íbúðum á tímabilinu 2023-2032 og fjármögnun á því. Í því fellst m.a. að borgin mun tryggja að 5% af öllu íbúðahúsnæði borgarinnar verði innan félagslega kerfisins og 30% innan almenna kerfisins sem nær utan um öll húsnæðisfélög sem ekki eru rekin í ágóðaskyni. Í dag eru 5,3% allra íbúða í Reykjavík innan félagslega kerfisins og þúsundir íbúða í byggingu eða hönnun eru innan almenna kerfisins.

Staðan í Kópavogi
Frá síðustu aldamótum hafa mörg hverfi verið byggð á bæjarlandi í Kópavogi. Sjálfstæðis- og framsóknarmenn hafa staðið í brúnni nánast óslitið allan þann tíma. Þrátt fyrir alla möguleika á að standa vel að uppbyggingu fyrir þann hóp sem ekki getur tryggt sér öruggt húsnæði af eigin rammleik hefur lítið gerst á þeim tíma. Í Kópavogi eru 2,96% íbúðarhúsnæðis innan félagslega kerfis bæjarins, alls 462 íbúðir og að jafnaði eru á biðlista inn í kerfið um 130 aðilar. Þess utan hefur ekkert verið byggt fyrir þá sem eru í neðstu tekjuþrepunum. Engar lóðir hafa verið lagðar til óhagnaðardrifinna íbúðaleigufélaga, íbúða fyrir eldri borgara né búseturéttaríbúða. Engar námsmannaíbúðir eru í Kópavogi, en þær má t.d. finna í Hafnarfirði, og fyrstu íbúðar kaupendur geta ekki gengið að húsnæði í Kópavogi sem er nógu ódýrt fyrir þá fjármögnunaraðstoð sem þeim býðst af hálfu ríkisins.

Afleiðingarnar
Hvaða áhrif hefur það á samfélagið í Kópavogi þegar sveitarfélagið notar ekki skipulagsvaldið til að tryggja öllum öruggt húsnæði? Verktakar byggja það húsnæði sem þeir telja sig græða mest á hverju sinni. Ekkert er óeðlilegt við það. Það er í höndum skipulagsvaldsins að setja þeim skorður. Ungt fólk fer þangað sem það getur keypt húsnæði á viðráðanlegu verði og þeir eldri sem í dag eiga mest fé á Íslandi kaupa dýru íbúðirnar í Kópavogi. Afleiðingarnar – hlutfall íbúa Kópavogs, 67 ára og eldri er 1,5% hærra en sambærilegt hlutfall á höfuðborgarsvæðinu. Sem mun þyngja þjónustu bæjarins við eldri borgara þegar fram í sækir. Þessi þjóðfélagshópur er einnig líklegastur til að lifa á fjármagnstekjum sem eru ekki hluti af útsvari til sveitarfélaga.
Það er auðvelt að líta undan og láta Reykjavík um þetta grundvallarmál en er það boðlegt fyrir næst stærsta sveitarfélag landsins?

Greinin birtist í Kópavogs- og Garðapóstinum 3. mars 2023. 

Tillaga um þetta var lögð fram af formanni stjórnar verkalýðsmálaráðs flokksins og samþykkt á landsfundi síðasta haust þegar Kristrún Frostadóttir var kjörin formaður. Nýja rósin var síðan afhjúpuð á flokksstjórnarfundi Samfylkingarinnar í Hafnarfirði 4. mars síðastliðinn. 

Rósin er klassísk og sterk í einfaldleika sínum. Samhliða nýju merki tekur Samfylkingin síðan í gagnið nýtt heildarútlit með nýjum lit, nýrri leturgerð og nýrri hönnun. Þar er rauði liturinn mest áberandi — enda einkennislitur jafnaðarmennsku um allan heim. Rauði liturinn er klassískur og kröftugri en sá sem Samfylkingin hefur notast við á undanförnum árum.

Það er engin tilviljun. Rauða rósin og þessi klassíski rauði litur eru táknræn birtingarmynd þess að Samfylkingin ætlar aftur í kjarna jafnaðarstefnunnar með því að leggja ofuráherslu á kjör, velferð og efnahag venjulegs fólks á Íslandi. Það er upplegg Kristrún Frostadóttur og nýrrar forystu flokksins.

Frá stofnun Samfylkingarinnar árið 2000 hefur merki flokksins verið rauð kúla eða eldhnöttur. Allir systurflokkar Samfylkingarinnar á Norðurlöndum nota hins vegar rauða rós sem merki, að finnskum sósíaldemókrötum undanskildum, og það sama á við um flesta jafnaðarflokka Evrópu. Rauða rósin á sér langa sögu sem tákn fyrir andóf gegn kúgun og gerræði. Sagt hefur verið að rauði liturinn tákni baráttuna gegn veraldlegri fátækt en að rósin sjálf sé tákn fyrir baráttu gegn andlegri fátækt.

Nýtt einkenni og útlit Samfylkingarinnar var unnið af Sigga Oddssyni. Siggi er grafískur hönnuður sem býr og starfar sem hönnunarstjóri í New York. Hann hefur 15 ára reynslu af mörkunarvinnu og hefur hlotið fjölmörg verðlaun og viðurkenningar fyrir verkefni sín, þar á meðal Hönnunarverðlaun Íslands og Art Directors Club of Europe Award. 

Kristrún Frostadóttir um nýtt merki Samfylkingarinnar:

„Þetta skiptir máli. Rauða rósin er okkar merki og við erum að taka aftur upp sterkari og klassískari rauðan lit. Það er til marks um sjálfstraust og sterka sannfæringu. Auðvitað er þetta bara lítill hluti af þeim breytingum sem við erum að ráðast í en allt svona skiptir máli. Það er mikilvægt fyrir okkur að halda tengingu við yfir hundrað ára sögu og sigurgöngu jafnaðarstefnunnar — sem hefur getið af sér farsælustu samfélög í heiminum. Ég er stolt af nýju rósinni og nýja útlitinu og vil þakka Sigga Odds kærlega fyrir vel unnið verk.“

 Samfylkingin – Jafnaðarflokkur Íslands hefur tekið upp nýtt merki sem er rauð rós, alþjóðlegt tákn sósíaldemókrata. 

Greinargerðin var afhent Alþingi árið 2018 og forsætisnefnd hefur tekið sérstaka ákvörðun um að birta hana. Engu að síður situr forseti Alþingis á skjalinu og neitar að afhenda það eða upplýsa hvað kemur þar fram.

Fyrirspurn minni var synjað á þeim forsendum að hún varðaði ekki „stjórnsýslu á vegum þingsins“, sbr. 3. mgr. 8. gr. þingskapalaga um fyrirspurnir til forseta. Það er rangt af þremur ástæðum:

Í fyrsta lagi er greinargerðin miðpunkturinn í sérstöku stjórnsýslumáli hjá forsætisnefnd sem margsinnis hefur verið fjallað um á fundum nefndarinnar og í bréfum forseta til stjórnvalda.

Í öðru lagi liggur fyrir að forsætisnefnd hefur þegar tekið ákvörðun um að veittur skuli aðgangur að skjalinu á grundvelli upplýsingalaga með vísan til þess að gildissvið þeirra taki til stjórnsýslu Alþingis. Sú ákvörðun forsætisnefndar getur ekki byggt á öðru en að skjalið sjálft tilheyri stjórnsýslu Alþingis.

Í þriðja lagi kemur orðrétt fram í bréfi sem þáverandi forseti Alþingis sendi stjórn Lindarhvols ehf. 4. júní 2021 að málið væri „til skoðunar hjá forsætisnefnd Alþingis á þeim grundvelli að skjalið sé hluti af stjórnsýslu þess“. Þannig hefur forsætisnefnd sjálf haft skjalið til meðferðar á þeim forsendum að það sé beinlínis hluti af stjórnsýslu Alþingis.

Að framansögðu má vera ljóst að fyrirspurnin uppfyllir skilyrði þingskapalaga. Synjun forseta á henni er ólögmæt og afgreiðsla meirihlutans á Alþingi gerræðisleg og setur hættulegt fordæmi.

Greinargerðin sem ég spyr um var unnin af embættismanni Alþingis í umboði almennings, fyrir fjármuni almennings og fjallar um sölu á eignum almennings.

Eftir stendur spurningin: hvað er það sem almenningur má ekki sjá?

Greinin birtist í visi.is 7. mars 2023. 

Þingmenn Sjálfstæðisflokksins, Vinstri grænna og Framsóknarflokks hafa nú beitt meirihlutavaldi á Alþingi til að banna mér að spyrja forseta Alþingis um greinargerð sem fjallar um sölu Bjarna Benediktssonar á tugmilljarða eignum ríkisins í gegnum einkahlutafélagið Lindarhvol ehf.

Bannað að spyrja um eigna­sölu Bjarna

Guðmundur Árni Stefánsson varaformaður Samfylkingarinnar heimsækir Ísafjörð fimmtudaginn 9. mars. 

Opinn fundur á Ísafirði: Samtal við landann

En það er erfitt að halda uppi paradís nema fyrir útvaldan hóp, það er svolítið prinsippið í paradísarfræðum. Og hópurinn sem fær ekki sjálfkrafa inni í kynjajafnréttisparadísinni eru konur af erlendum uppruna.

Undir forsætisráðuneytinu starfar skrifstofa jafnréttis- og mannréttindamála – vegna þess að þessi mál eiga að vera algild og ná yfir öll svið samfélagsins. Það er gott og blessað. Í allri stefnumótun í jafnréttismálum sem og mannréttindamálum er nú til dags tekið tillit til uppruna. Það er líka gott og blessað. Þannig að ætla mætti að málefni innflytjenda, og kvenna af erlendum uppruna sérstaklega, væru undir því ráðuneyti. Og þá mætti einnig ætla að þar sé verið að valdefla þennan hóp og meta hann að verðleikum og að þau sem fara með ráðningarvaldið hafi jafnréttissjónarmið sérstaklega í heiðri. En nei, það vinnur ekki einn einasti innflytjandi þarna, engin kona af erlendum uppruna á þeirri skrifstofu né á Jafnréttisstofu á Akureyri. Kona gæti verið undrandi, gætum við hugsað okkur stofnun sem sinnir kynjajafnrétti þar sem einungis karlmenn vinna?

En nú var tækifæri, nýlega fréttist að til stæði að leggja Fjölmenningarsetrið niður í sinni núverandi mynd og færa það. Það geta alltaf falist tækifæri í slíkum flutningum þó að við höfum líka séð að hætta sé á að málefni týnist. Eins og t.d. málefni íslenskukennslunnar fyrir fullorðna, sem eru þjóðinni svo mikilvæg akkúrat núna ef marka má umræðuna á samfélagsmiðlum, málefni sem einfaldlega týndist í ráðuneytisflutningum í byrjun þessa kjörtímabils.

Nú hefði sem sagt verið hægt að hefja málaflokkinn á hærri stall og færa hann beint undir forsætisráðuneytið til að gera það að alvöru jafnréttismáli að skapa hér aðstæður þar sem öll fá tækifæri til að mynda hér eitt samfélag og nefni ég þar tungumálakunnáttu innflytjenda sérstaklega. Ef ekki verður gert stórátak á því sviði missum við íslensku sem samskiptatungumál samfélagsins að miklu leyti.

Svo sannarlega á það heima þarna sem við lesum úr skýrslunni „Konur af erlendum uppruna – hvar kreppir að?“ sem Unnur Dís Skaptadóttir og Kristín Loftsdóttir birtu 2019. Nú hefði verið tækifæri að takast á við þær áskoranir sem konur af erlendum uppruna standa frammi fyrir. Samkvæmt skýrslunni eru erlendar konur samanburði við íslenskar líklegri til að vinna láglaunastörf, fá ekki framgang, og eru líklegri til að búa við íþyngjandi húsnæðisaðstæður. Hærra hlutfall þeirra verður fyrir ofbeldi, verður fyrir fordómum og alhæfingum. Þær eru oftast af öllum hópum ofmenntaðar fyrir störfin sem þær vinna, hlutfall ofmenntunar er 16,7% hjá erlendum konum 4,3% hjá íslenskum konum og einungis 2,8% hjá íslenskum körlum.

En nei, málaflokkinn á að færa undir Vinnumálastofnun. Vegna þess að þetta er nú fyrst og fremst vinnuafl, ekki fólk. Eins og það hafi nokkurn tíma verið vandamál að konur af erlendum uppruna finni einhverja vinnu. Konur sem eru læknar, hjúkrunarfræðingar, kennarar sem okkur svo sárvantar en festast í láglaunastörfum hér til margra ára. Er ekki kominn tími að vakna og spyrja okkur hvers konar samfélag við viljum, það er nefnilega ekki jafnrétti fyrr en það er fyrir okkur allar. Til að geta barist við glerþakið þurfa konur af erlendum uppruna nefnilega fyrst að komast í gegnum glerhliðið. Brjótum hvort tveggja saman!

Í dag fögnum við 8. mars – alþjóðlegum baráttudegi kvenna og við gleymum því aldrei hér í jafnréttisparadísinni. 

Kvennahreyfingin býður til samkomu 9.mars kl. 17:45 á Aldamótum. Kokteilar á happy hour til kl. 20 og aðrir drykkir á happy hour til kl. 21.  

Er það jafnan tilhlökkunarefni og viðurkenning á starfi viðkomandi, en einnig hluti af framlagi Akureyrarbæjar sem stuðlar að góðum starfsskilyrðum listafólks. Óþarfi er að tíunda hér öll þau margfeldisáhrif sem það framlag styður við, nefni hér örfá dæmi á borð við vinnu listafólks á sviði myndlistar, tónlistar, leiklistar, ritlistar og svo framvegis. Þessir sömu einstaklingar mynda svo grundvöll fyrir öflugt Listasafn, kröftugt Leikfélag, Tónlistarskóla og flóru safna og ritlistafólks. Menningin er afl og frumþörf sem alla varðar, jafnt íbúa sem gesti, en mikill fjöldi fólks kemur til Akureyrar ekki síst vegna menningar og listalífs. 

Nú er það hins vegar svo að starfslaun bæjarlistamanns Akureyrar eru langt frá þróun almennra launakjara, þau hafa í raun staðið í stað frá 2018. Jafnframt er gerð krafa um að viðkomandi sinni ekki meira en 50% starfi meðfram því að vera bæjarlistamaður. Það er því nokkuð augljóst að sá sem hlýtur nafnbótina mun að öllum líkindum lækka í launum. Það er ekki beinlínis hvetjandi fyrir hinn útnefnda að sinna listsköpun og uppfylla þau skilyrði um framlegð sem Akureyrarbær gerir til viðkomandi listamanns.  Að loknum starfstíma bæjarlistamanns er gert ráð fyrir því að viðkomandi birti afrakstur vinnu sinnar á opinberum vettvangi í nafni Akureyrarbæjar.

Á fundi bæjarráðs var því lögð fram tillaga minnihlutans þess efnis að hækka beri starfslaunin þannig að þau fylgi eðlilegri launaþróun, sú tillaga var fellld af meirihlutanum og í kjölfarið lagt til að málið verði skoðað af fulltrúa menningarmála og bæjarstjóra. 

Hér er um grundvallar réttlætismál að ræða fyrir starfsumhverfi listafólks á Akureyri og það er mjög miður að meirihluti bæjarráðs sýni þessu ekki meiri skilning en hér opinberast. Það fer ekki saman hljóð og mynd þegar opinberlega er rætt um mikilvægi menningar fyrir Akureyri og nágrenni, en skapa svo miður vænleg skilyrði fyrir þau sem raunverulega skapa þann auð sem menningin birtir okkur. Án vinnu listafólks væri engin menning og fyrir þá vinnu ætti Akureyrarbær að greiða laun sem eru sambærileg eðlilegum launakjörum.

Á dögunum fjallaði bæjarráð um útnefningu og launakjör bæjarlistamanns Akureyrar, en hefð er fyrir því á sumardaginn fyrsta að tilnefna einstakling úr röðum listafólks. 

Þingmönnum ber að rækja hlutverk sitt samkvæmt bestu sannfæringu og þá skiptir máli að almannahagsmunir ráði ákvörðunum þeirra en ekki hagsmunir stjórnmálaflokka eða líf ríkisstjórnar. 

Þingmenn hafa ýmis tæki til að rækja sínar eftirlitsskyldur, þeir geta beðið ráðherra um skýrslur, óskað stjórnsýsluúttektar frá ríkisendurskoðun eða lagt fram fyrirspurnir til ráðherra. Þá óska þingmenn margvíslegra upplýsinga í nefndum þingsins frá sérfræðingum og hagaðilum. 

Því miður þá hefur það orðið æ algengara í seinni tíð að stjórnarliðar á Alþingi beita meirihlutavaldi sínu gegn því að mál séu rannsökuð með fullnægjandi hætti. Ráðherrar svara ekki spurningum sem fyrir þá eru lagðar, meirihluti í nefndum greiðir atkvæði um lok rannsóknar mála þrátt fyrir að fulltrúar stjórnarandstöðu hafi óskað frekari upplýsinga. 

En Alþingi getur líka sett á laggirnar rannsóknarnefnd á vegum Alþingis en slík nefnd hefur mun meiri heimildir en aðrir tiltækir til að knýja á um afhendingu gagna, hvort sem um er að ræða Alþingi, ríkisendurskoðun eða umboðsmann Alþingis. Hefur það ítrekað gerst að ríkisendurskoðun hafi greint svo frá að hann hafi ekki fengið umbeðin gögn frá stjórnvaldi og var til dæmis um það að ræða hjá settum ríkisendurskoðanda við skoðun hans á sölu eigna Lindarhvols, sem mikið hefur verið rætt um að undanförnu. Sagði hann nýverið fyrir dómi að erfiðlega hafi gengið að fá umbeðin gögn afhent. Því miður hefur meirihluti þings á undanförnum árum einnig hafnað því að skipuð sé rannsóknarnefnd vegna sölu á almenningseignum.  

Leyndarhyggja stjórnarflokkanna hefur nú náð hámarki með atkvæðagreiðslu í þinginu í vikunni gegn því að almenningur fengi að vita hvað settur ríkisendurskoðandi komst á snoðir um. Almenningur má ekki vita hvernig farið er með almannaeigur og við það eigum við að búa. 

Eitt af grundvallarhlutverkum Alþingis er að hafa eftirlit með framkvæmdarvaldinu, þ.e. ráðherrum og stjórnsýslunni. 

Ég lagði á það áherslu við stjórnarþingmenn í þáverandi efnahags- og viðskiptanefnd að lögin yrðu afgreidd úr nefndinni til samþykktar í þingsal. Og það gekk eftir. Sjálfstæðismenn greiddu atkvæði gegn frumvarpinu en Framsókn sat hjá.

Mér fannst mikilvægt að frumvarpið yrði að lögum á meðan við í Samfylkingunni og VG værum í meirihluta. Enda hefði það verið áhættusamt að fara í kosningar með allt opið um hvað fjármálaráðherra næstu ríkisstjórnar væri heimilt að selja og engar skorður settar við það að einkavæða bankakerfið að nýju.

Í lögunum nr. 155/2012 um sölu á eignarhlutunum er hvergi talað um armslengd eða heimild gefin fjármálaráðherra til að framselja vald við söluna. Lögin eru um hvað fjármálaráðherra má gera og eftir hvaða meginreglum skuli fara eftir.

Lögin um söluna eru um hvað ráðherra er heimilt að selja og hvernig hann eigi að gera það ef hann nýtir þá heimild. Fyrsta grein frumvarpsins er um hvað ráðherra er heimilt að selja, þ.e. hlut ríkisins í Arion banka (þá áttum við 13%), hlutinn í Íslandsbanka (þá áttum við 5%) og allt umfram 70% í Landsbankanum (þá áttum við 81%). Með lögunum var tryggt að ríkið héldi eftir ráðandi hlut í Landsbankanum. Eignarhlutir breyttust eftir stöðugleikaframlögin svokölluðu þegar ríkið eignaðist alla þrjá stóru bankana nánast 100%. En lögin eru þau sömu og eftir þeim átti að fara við sölu á eignarhlutunum.

Önnur grein laganna fjallar um ákvörðun um sölumeðferð. Þegar ráðherra hefur fallist á tillögu Bankasýslu ríkisins um sölu eignarhlutar ríkisins í fjármálafyrirtæki skal hann semja greinargerð um ráðgerða sölumeðferð og leggja fyrir fjárlaganefnd og efnahags- og viðskiptanefnd Alþingis. Ráðherra skal jafnframt leita umsagnar Seðlabanka Íslands um jafnræði bjóðenda, líkleg áhrif sölu á gjaldeyrismarkað, gjaldeyrisforða og laust fé í umferð. Í greinargerð ráðherrans skulu m.a. koma fram upplýsingar um helstu markmið með sölu eignarhlutarins, hvaða söluaðferð verði beitt og hvernig sölumeðferð veri háttað að öðru leyti. Nefndunum skal veittur hæfilegur frestur til þess að gera athugasemdir við efni greinargerðarinnar.

Þegar þingnefndir og Seðlabankinn hafa gert athugasemdir skal ráðherra taka ákvörðun um hvort sölumeðferð eignarhlutarins verði hafin í samræmi við efni greinargerðarinnar. Ráðherra getur í ákvörðun sinni gert breytingar á einstökum þáttum í fyrirhugaðri sölumeðferð, m.a. að teknu tilliti til athugasemda fjárlaganefndar eða efnahags- og viðskiptanefndar Alþingis við greinargerðina. Hér er alveg skýrt að það er fjármálaráðherrann sem ákveður markmiðin, söluaðferð og sölumeðferð. Engin „armslengd“ í þessum efnum líkt og sumir, þar á meðal ráðherrann sjálfur hefur haldið fram.

Þriðja grein laganna fjallar um meginreglur við sölumeðferð. Þar segir að þegar ákvörðun er tekin um undirbúning og framkvæmd sölumeðferðar eignarhluta skuli áhersla lögð á opið söluferli, gagnsæi, hlutlægni og hagkvæmni. Tekið er fram í lagatextanum að með hagkvæmni sé átt við að leitað sé hæsta verðs eða markaðsverðs fyrir eignarhluti. Þess skal gætt að skilyrði þau sem tilboðsgjöfum eru sett séu sanngjörn og að þeir njóti jafnræðis. Þá skal við sölu kappkosta að efla virka og eðlilega samkeppni á fjármálamarkaði. Allt þetta á samkvæmt lögunum að vera útlistað í greinargerð fjármálaráðherrans sem Bankasýslan á að fara eftir í sinni vinnu við söluferlið.

Fjórða greinin fjallar um hvað Bankasýslan á að gera. Þar segir að Bankasýsla ríkisins skuli annast sölumeðferð eignarhluta fyrir hönd ríkisins í samræmi við ákvörðun ráðherra. Bankasýsla ríkisins undirbýr sölu, leitar tilboða í eignarhlut, metur tilboð, hefur umsjón með samningaviðræðum við utanaðkomandi ráðgjafa og væntanlega kaupendur og annast samningagerð. Svo segir: „Þegar tilboð í eignarhlut liggja fyrir skal Bankasýsla ríkisins skila ráðherra rökstuddu mati á þeim. Ráðherra tekur ákvörðun um hvort tilboð skuli samþykkt eða þeim hafnað og undirritar samninga fyrir hönd ríkisins um sölu eignarhlutarins.“ Hér er ekki heldur nein „armslengd“ á ferðinni og alveg ljóst hver það er sem tekur ákvörðun. Það er fjármálaráðherra sem á samkvæmt fimmtu grein frumvarpsins að gefa Alþingi skýrslu um söluna þegar hún er afstaðin og gera grein fyrir helstu niðurstöðum.

Þegar ráðherrar og stjórnarþingmenn hafa verið spurðir um hæfi fjármálaráðherrans eða hvort hann hafi farið að lögum við söluna á eignarhlutum í Íslandsbanka er svörin oftast um einhverja ímyndaða „armslengd“ sem hafi komið í veg fyrir að fjármálaráðherrann vissi hvaða ákvarðanir hann væri að taka. Eða að lögin um söluna hafi ekki verið nógu skýr. Og svo virtist á dögunum að málið væri afgreitt með umfjöllun stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar Alþingis og áliti meirihluta þeirrar nefndar. Þar til bréfið kom frá Umboðsmanni Alþingis til fjármálaráðherrans.

Umboðsmaður Alþingis spyr um hvernig ráðherrann hafi gætt að hæfi sínu þegar ákvörðun var tekin um samþykkt tilboðanna í hlutinn sem selja átti í Íslandsbanka og lagalega og stjórnskipulega ábyrgð á því að söluferlið færi fram í samræmi við lög.

Umboðsmaður bendir jafnframt á að hinum sérstöku hæfisreglum stjórnsýslulaga sé ekki aðeins ætlað að koma í veg fyrir að ómálefnaleg sjónarmið hafi áhrif á efni stjórnvaldsákvarðana heldur sé þeim einnig ætlað að stuðla að því að almenningur og hlutaðeigandi geti treyst því að stjórnvöld leysi úr málum á hlutlægan hátt.

Spurningar umboðsmanns Alþingis eru málefnalegar og það er afar mikilvægt að almenningur fái að vita hvernig í raun var í pottinn búið í þessum efnum og ekki síður að ráðherra axli ábyrgð á gjörðum sínum og viti hvaða skyldum hann hafi að gegna.

Greinin birtist á visi.is 7. mars 2023. 

Það var haustið 2012 sem ég sem fjármálaráðherra mælti fyrir lögunum um sölu á eignarhlutum ríkisins í bönkunum.

Bæjarmálafundur, 8. mars kl. 20:00 í Hlíðarsmára 9. Á fundinum eru almenn bæjarmál til umræðu.

Við hlökkum til að sjá ykkur og ekki hika við að hafa samband ef einhverjar spurningar vakna,betrikopavogur@gmail.com.


Kær kveðja,
Stjórn Samfylkingarfélagsins í Kópavogi

Leit um „��“

2749 niðurstöður fundust við leit að „��“

Póstlisti Samfylkingarinnar

Samfylkingin

Flokkurinn

Flýtileiðir

Um Samfylkinguna

Vertu í bandi:

Leit um „���������������������������������������������������“

2749 niðurstöður fundust við leit að „���������������������������������������������������“