Innflytjendur eru fjölbreytur hópur sem leggur sitt að mörkum í þessu samfélagi og það skiptir miklu máli að vel sé staðið að móttöku nýrra íbúa, hvort sem þeir flytjast hingað til skemmri eða lengri tíma. Góð byrjun þegar fólk flytur hingað skiptir hér öllu máli og Velferðasvið Reykjavíkurborgar spilar þar stórt hlutverk.

Undanfarin ár hefur „Velkomin í hverfið mitt“ verkefnið verið í þróun í borginni en það gengur út á að bjóða öllum fjölskyldum af erlendum uppruna með barn sem hefur skólagöngu til fundar þar sem samfélagið er kynnt og stuðningur boðinn. Stór hluti þessa er að tryggja að börn nýti frístundastyrk til að þau geti þjálfað hæfni sína og gert það sem þeim finnst skemmtilegt. Við höfum líka verið að þróa áfram sendiherraverkefni þar sem fólk af erlendum uppruna fær starf sem sendiherra reykvískrar þjónustu gagnvart samlöndum sínum og sendiherra þeirra tilbaka til okkar sem þróum áfram þjónustuna. Stór hluti verkefnisins snýst þannig um flæði upplýsinga milli Þjónustumiðstöðvar og menningarhópa með það að markmiði að skapa vettvang fyrir samstarf. Í dag hefur þjónustumiðstöð Breiðholts fengið 11 aðila til að gegna hlutverki sendiherra.

Menningarmiðlarar af erlendum uppruna mynda annað mikilvægt verkefni en þeir hafa það hlutverk að virka sem brú á milli mismunandi hópa innan samfélags og miðla menningu milli hópa þannig að við kynnumst öll betur og skiljum hvort annað betur. Mikil áhersla er lögð á að færa alla þjónustu nær umsækjendum um alþjóðlega vernd og skapa þeim tækifæri og skjól meðan mál þeirra er tekið fyrir.

En til þess að geta tekið virkan þátt í samfélaginu þurfa sumir sérstaklega öflugan og jákvæðan stuðning í byrjun og þar á meðal er fólk sem hingað kemur í leit að alþjóðlegri vernd. Fjöldi þeirra hefur farið úr um fimmtíu manns fyrir sex árum en í fyrra voru það um sex hundruð einstaklingar. Þetta er því bæði stórt og mikilvægt verkefni sem Reykjavíkurborg hefur metnað til að sinna vel og þá með inngildingu að leiðarljósi. Að við sköpum tækifæri fyrir öll að taka þátt í samfélaginu og láta til sín taka óháð uppruna, litarhafti, kyni, holdarfari, trú eða nokkurs annars.

Í þróun er alþjóðateymi Alþjóðateymi, sem vinnur með málefni fólks af erlendum uppruna og verður staðsett í Mjódd í Breiðholti. Alþjóðateymi mun hafa það hlutverk að annast og samræma starf Reykjavíkurborgar með fólki af erlendum uppruna. Tilgangurinn með stofnun alþjóðateymis er að tryggja að starfsemi velferðarsviðs endurspegli sístækkandi hóp notenda þjónustu Reykjavíkurborgar sem er af erlendu bergi brotinn. Ennfremur að tryggja innleiðingu á þeim aðgerðum velferðarstefnu Reykjavíkurborgar sem taka til þjónustu við íbúa af erlendum uppruna. Saman munu starfa starfsmenn sem annast samræmda móttöku fyrir flóttafólk og vinnu með umsækjendum um alþjóðlega vernd. Bæði þessi verkefni eru fjármögnuð af ríkissjóð en það er mikilvægt að sveitarfélög taki vel á móti þessu fólki eins og öðrum íbúum sem hingað flytja til skemmri eða lengri tíma.

Rauði krossinn veitir umsækjendum um alþjóðlega vernd, talsmannaþjónustu og félagslegan stuðning. Hjálparstofnun kirkjunnar er með margvísleg verkefni sem og Samhjálp, Hjálpræðisherinn og fleiri aðilar sem stuðla með starfi sínu að því að draga úr félagslegri einangrun og valdefla fólk. Við þurfum nefnilega að nálgast þetta stóra verkefni öll saman. Við Íslendingar erum lánsöm, við þurfum ekki að flýja landið okkar og við erum það ríkt samfélag hér á enginn að þurfa að líða skort eða óttast um líf sitt og heilsu vegna fátæktar. Við getum hisnvegar gefið af okkur til þeirra sem þetta þurfa því við erum öll jafn mikilvæg sama hvar í heiminum við fæðumst.

Greinin birtist á vísi.is 1. des. 2021.

Heiða Björg Hilmisdóttir, borgarfulltrúi og varaformaður Samfylkingarinnar, og Sabine Leskopf, borgarfulltrúi.

Reykjavíkurborg hefur á undanförnum árum tekið á móti fleira fólki af erlendum uppruna en nokkurntíma áður. 

Ég óska nýrri ríkisstjórn til hamingju með endurnýjuð hjúskaparheit, eftir brösótt hjónaband síðustu fjögur ár. Brúðkaupið þá þótti óvænt og skapaði skrýtna átakalínu í samfélagsumræðunni, sem ég efast um að muni vera til góðs, til lengri tíma litið. Ráðahagurinn átti að skila risaskrefum í loftlagsmálum, stórátaki í menntamálum, auknum jöfnuði og breytingum á stjórnarskrá. Svo ekki sé minnst á orð þáverandi heilbrigðisráðherra um að þau væru mætt til að bjarga heilbrigðiskerfinu. 

Öll loforðin, kannski hjónabandsins virði, hefðu þau gengið eftir.  Vinstri græn réttlættu setu í síðustu ríkisstjórn með nauðsyn þess að einmitt þau stýrðu heilbrigðis- og umhverfismálunum. Eftir endalausan ágreining við samstarfsflokkana, eru ráðherrar þessara málaflokka flutt hreppaflutningum, m.a.  í ráðuneyti sjávarútvegs- og landbúnaðar, enda samstíga íhaldsflokkunum þar. 

 Engin fyrirheit um framfarir eða sanngjarnar breytingar. Þetta er svo kyrfilega innsiglað í stjórnarsáttmála: ekkert  auðlinda og umhverfisákvæði í stjórnarskrá. Þetta fjögurra ára ríkisstjórnarsamstarf minnir helst á matseðil á þokkalegum veitingastað á Tenerife: Litmyndir af réttum, sem sýndu litríkt og brakandi ferskt salat, ásamt kjöti og kartöflum í upphafi, eru nú upplitaðar og ekkert sérstaklega freistandi. 

 Það sem í upphafi virtist hagkvæmnishjónaband ólíkra og ástríðufullra einstaklinga – byggir nú á gagnkvæmri virðingu fyrir svipuðum gildum; afturhaldssemi, kjarkleysi og fálæti andspænis ójöfnuði. Þau lofuðu þó að tryggja pólitískan stöðugleika  – og ríkisstjórnin hélt vissulega velli. 

 En fólk sem aðhyllist félagslegt réttlæti og frjálslyndi hlýtur að spyrja sig: Hvers virði er pólitískur stöðugleiki sem hvílir á varðstöðu um óréttlæti í sjávarútvegi, gamaldags efnahagsstjórn, sem þjónar helst þeim efnamestu, blindu á nauðsyn alþjóðasamvinnu og viljaleysi til að ráðast gegn ójöfnuði og fátækt.

 Ég er vissulega sammála ríkisstjórninni um nauðsyn þess að ráðast gegn loftslagsógninni og mæta tæknibreytingum. En orðum þurfa að fylgja efndir og fjárlagafrumvarpið gefur aðeins veika von um að svo verði. 

 Staða ríkissjóðs er sterk vegna hagstæðs skuldahlutfalls og við höfum því enga afsökun fyrir því að ráðast ekki í djarfari aðgerðir.

 Á COP26 ráðstefnunni í síðasta mánuði, var áréttað að ríki heims settu sér ekki einungis töluleg markmið, heldur legðu fram skýra aðgerðaráætlun og tryggðu nægt fjármagn í hana. Það gerir ríkisstjórnin ekki.

 Sem dæmi er engin aukning til loftlagsmála umfram það sem gert var ráð fyrir í síðustu ríkisstjórn og upphæðinni sem varið er í þau er aðeins sú sama og beinn styrkur til landbúnaðarins.

 Í framtíðinni mun hugvit leika stærra hlutverk en nokkru sinni og nauðsynlegt að við stígum djörf og afgerandi skref varðandi menntun. Það er augljóst hvaða tækifæri gætu falist í nýrri tækni, fyrir fámenna þjóð, í risastóru landi, fjarri mörkuðum. 

 Meiri áhersla á hugvit, sköpun, tækni og verkkunnáttu getur örvað vöxt í  hefðbundnum atvinnugreinum, gert þær vistvænni en einnig  greitt götu nýsköpunar: Atvinnulífið yrði fjölbreyttara og efnahagurinn síður viðkvæmur fyrir áföllum. Ísland yrði ungu fólki álitlegri kostur til búsetu og starfa.

 Við þurfum heildarhugsun, yfirsýn og samþætta allt nám frá vöggu til grafar. Hvernig við mætum þörfum nemanda, bætum starfsaðstæður kennara og metum störf þeirra að verðleikum

 Lækkun fjármuna til framhalds- og háskóla gefur ekki góð fyrirheit.

 Þá hef ég efasemdir um leið ríkisstjórnarinnar að dreifa mennta- og menningarmálum í sex ráðuneyti. 

 Þótt háskólanám og menning séu samofin atvinnulífinu á hvorugt vera á forsendum þess. Háskólanámi er líka ætlað að efla gagnrýna hugsun, lýðræði og mannréttindi og listin er, auk þess að vera spegill á samtímann, mikilvæg í sjálfu sér.

 Risa áskoranir samtímans verða aldrei leystar vel nema í mjög víðtæku alþjóðlegu samstarfi. 

 Íslendingar hafa ævinlega uppskorið ríkulegast þegar samskipti við umheiminn eru mest. Nýjar hugmyndir og straumar berast til okkar og viðskiptatækifæri opnast, með hefðbundnar vörur og hugvit. 

Við erum auk þess ríkt land og ber siðferðisleg skylda til að axla ríkari ábyrgð í alltof misskiptum heimi. Hvort sem um er að ræða loftslagsmál, fátækt eða vanda fólks á flótta. 

 Það er því metnaðarlaus skammsýni að íhaldsflokkarnir þrír afgreiði eitt helsta tækifæri okkar til alþjóðasamvinnu með stuttri setningu um að hagsmunum Íslendinga sé best borgið utan Evrópusambandsins.

 Loks eru verkefnin sem þola enga bið. Þar er stjórnarsáttmálinn dapurlegur. Hvergi er minnst á fátækt og varla á ójöfnuð.  Þúsundum barna sem búa við skort, tekjulágu fólki, öryrkjum og fátækum öldruðum, er ekki gefin mikil von um bjartari tíma.

 Engin aukning í húsnæðisuppbyggingu eða barnabætur og öryrkjar munu áfram dragast aftur úr launafólki.

 Stjórnvöld hafa nefnilega ríku hlutverki að gegna í baráttunni gegn ójöfnuði; réttlátt skattkerfi, félagslegt húsnæði, barnabætur og öflugar almannatryggingar skipta máli. Mikil misskipting dregur úr verðmætasköpun, skerðir lífsgæði og rýfur samkennd. Þetta þarf ríkisstjórnin að hafa í huga andspænis komandi kjaraviðræðum

 Nú líður að jólum og eflaust finnst einhverjum klisjukennt að draga upp svipmynd af fólki sem mun áhyggjulaust raða villibráð og konfekti ofaní inkaupakerrur  - á sama andartaki og annað fólk norpar í biðröð eftir bita af hamborgarahrygg og dós af grænum baunum hjá hjálparstofnun – 

 En svona er þetta nú samt, því miður, enn þá hér á Íslandi. 

Ræða Loga Einarssonar formanns Samfylkingarinnar í umræðum um stefnuræðu forsætisráðherra á Alþingi þann 1. desember 2021.  

Logi: Engin fyrirheit um framfarir eða sanngjarnar breytingar

Meirihluti borgarstjórnar hefur sett markið á sjálfbæra og kolefnishlutlausa borg fyrir alla, með iðandi mannlífi í fjölbreyttum hverfum með verslun og þjónustu í göngufæri og öflugum almenningssamgöngum og hjólastígum.

Til að ná því markmiði er ekki nóg að tryggja framboð af ódýrum lóðum, því markaðurinn mun ekki tryggja að í borginni rísi fjölbreyttir húsnæðiskostir í félagslega blönduðum hverfum.

Þess vegna skiptir skipulag borga svo miklu máli og samstarf við uppbyggingaraðila, meðal annars óhagnaðardrifin húsnæðisfélög.

Félagsbústaðir, óhagnaðardrifið leigufélag í eigu Reykjavíkurborgar, á nú tæplega 3.000 leiguíbúðir víðs vegar um borgina. Þær standa fjölskyldum og einstaklingum undir tilteknum eigna- og tekjumörkum til boða, auk þjónustuíbúða og leiguíbúða fyrir fatlað fólk. Íbúðum í eignasafni hefur fjölgað um 300 á þessu kjörtímabili og fækkað hefur um 40 prósent á biðlista.

Úthlutað hefur verið um 500 íbúðum til tekjulágra, 200 þjónustuíbúðum fyrir aldraða, 190 fyrir fatlaða og 100 fyrir heimilislaust fólk. Í Reykjavík búa í dag 420 einstaklingar í húsnæði fyrir fatlað fólk, en of mörg bíða og því er hafin endurskoðun á uppbyggingar­áætlun.

Samfylkingin lofaði því í kosningum 2014 að framkvæmdir myndu hefjast við 2.500 til 3.000 íbúðir innan þriggja til fimm ára. Það gekk sannarlega eftir en 2017 voru hafnar byggingaframkvæmdir við 3.400 íbúðir.

Nú er stefnan sett með græna planinu á efnahagslega, félagslega og umhverfislega sjálfbæra Reykjavík. Uppbyggingu þéttrar borgar með sjálfbær hverfi sem stuðla að bættum lífsgæðum og lífskjörum okkar allra. Förum þangað saman!

Greinin birtist í Fréttablaðinu 26. nóv. 2021

Á þessu kjörtímabili hafa árlega risið að meðaltali yfir þúsund íbúðir í Reykjavík. Íbúðir af öllum stærðum og gerðum, fyrir fólk á öllum aldri og í öllum tekjuhópum, enda hafa 12 þúsund nýir íbúar sest að í Reykjavík frá árinu 2017. Nýjustu tölur segja okkur að í uppbyggingu séu nú um 2.700 íbúðir og yfir 9.000 í skipulagsferli.

Í byrjun árs 2020, nokkrum vikum áður en kórónuveirufaraldur skall á, var að mínu frumkvæði haldin vinnuvika í Velferðarnefnd Alþingis undir yfirskriftinni „Staða heilbrigðiskerfisins“. Tilgangur þessarar vinnu var að rýna í þá slæmu stöðu sem blasti við í heilbrigðiskerfinu og rýndum við í hvað væri vel gert og hvað mætti gera betur, hvar veikleika væri að finna og hvaða lausnir væru mögulegar á þeim viðvarandi vanda sem þar ríkir. 

Þarna í janúar 2020 var ekki uppi neitt sérstakt ástand, heldur einmitt þessi viðvarandi vandi líkt og ítrekað hafði komið fram á opinberum vettvangi. Nokkrum vikum fyrr höfðu borist neyðaróp frá yfirfullri bráðamóttöku Landspítala sem og hafði ný skýrsla OECD sýnt svart á hvítu að heilbrigðiskerfið á Íslandi væri vanfjármagnað. Að íslensk stjórnvöld hefðu tekið þá pólitísku ákvörðun að setja töluvert minna fjármagn til heilbrigðiskerfisins en samanburðarríki á Norðurlöndum og öðrum nágrannaríkjum. Kom í ljós í skýrslu OECD að við værum ekki meðal betur settari ríkja heldur undir meðaltaldi OECD ríkja þegar kæmi að fjármögnun heilbrigðiskerfisins og verður að hafa þar í huga að á meðal ríkjanna eru þau sem alla jafna flokkast til töluvert fátækari ríkja. 

Stjórnvöld mótmæltu niðurstöðum skýrslunnar og töldu að taka yrði tillit til ungs aldurs þjóðar en slepptu því hins vegar að nefna hversu mjög legurýmum og gjörgæslurýmum hefði fækkað á undanförnum árum, biðlistar lengst, sem og að sökum fámennis væri óhjákvæmilegt að heilbrigðiskerfið væri í eðli sínu dýrt miðað við höfðatölu. Sömu tækin þyrftu að vera til staðar þrátt fyrir mögulega fáar aðgerðir. 

Þarf kannski neyðarstjórn yfir heilbrigðiskerfinu? 

Hvers vegna að rifja þetta upp? Jú, vegna þess að þessa dagana fer hátt umræða um neyðarástand á Landspítala og ákall um neyðarstjórn yfir Landspítalann. Sem betur fer lætur starfsfólk Landspítala í sér heyra, því við þurfum að fá upplýsingar um raunverulega stöðu spítalans þar sem beðið er eftir nýjum forstjóra, fjárlög koma ekki fram og nýr heilbrigðisráðherra væntanlegur. Allt starfsfólk lýsir sama ástandinu; öryggi sjúklinga er ótryggt, bið sjúklinga á göngum spítalans er óumflýjanleg, bið sjúklinga eftir aðgerðum óásættanleg og bið eldri sjúklinga eftir útskrift ómannúðleg. Álag á heilbrigðisstarfsfólk er slíkt að nú brestur á með uppsögnum, eitthvað sem við hljótum öll að vera sammála um að sé hvort tveggja í senn, sóun á menntun og hættulegt stofnun sem þegar glímir við mönnunarvanda. Samkvæmt því sem Landlæknir greindi nýlega frá starfa hér á landi í kringum 40-65% heilbrigðismenntaðra einstaklinga innan heilbrigðiskerfisins. Nærri helmingur þess fólks sem samfélagið hefur tekið þátt í að mennta í þessum mikilvægu greinum hefur þannig valið að starfa við annað eftir útskrift. Þetta er mikil sóun á mannafla sem og tíma og fjármunum fólks og alls almennings. 

Sóun á mannauð sökum vanfjármögnunar

En hvað er það sem veldur þessu? Mönnunarvandi í heilbrigðisgeiranum er ekki séríslenskt fyrirbæri en ég held að það þurfi ekki sérfræðing í málaflokknum til að sjá að með viðvarandi vanfjármögnun heilbrigðiskerfisins og neikvæðu tali í garð þeirra starfsmanna sem tjá sig fæla íslensk stjórnvöld fagfólk frá því að helga sig þessum störfum. Það er ekki lýsing starfsfólks á raunveruleikanum á vinnustaðnum sem fælir fólk frá þessum störfum heldur stjórnvöld, sem árum og áratugum saman hafa tekið þá pólitísku ákvörðun að vanfjármagna heilbrigðiskerfið. Það að segja kerfið vanfjármagnað er ekki upphlaup pólitísks andstæðings heldur staðreynd sem fengist hefur staðfest hvort tveggja í ofangreindri samanburðarskýrslu meðal ríkja OECD en einnig hafa ýmsar greiningardeildir og hagfræðingar komist að sömu niðurstöðu. 

Á dögunum heyrði ég fyrrum formann fjárlaganefndar Alþingis nefna að fjármagn til Landspítala hafi aukist verulega á undanförnum árum svo að það væri eitthvað annað sem væri að valda þessari vondu stöðu. Það er alveg rétt að fjármagn hefur aukist en það hefur ekki verið aukning umfram það sem nauðsynlegt er vegna verðlags og launahækkana. Þá verður einnig að benda á að nauðsynlegt er að taka aukningu fjármagns til heilbrigðiskerfisins á síðustu 18 mánuðum út fyrir sviga þar sem við höfum, líkt og önnur ríki, verið að fást við heimsfaraldur sem hefur eðli málsins samkvæmt kostað umtalsverða fjármuni. Það að íslensk stjórnvöld leggja 8-9% af vergri landsframleiðslu til heilbrigðiskerfisins á sama tíma og Norðurlöndin leggja til 10-11% gerir ekkert annað en að veikja markvisst heilbrigðiskerfið á sama tíma og þjóðin eldist og ferðamönnum fjölgar umtalsvert. 

Gylfi Zoega hagfræðiprófessor benti á þessa raunfjármögnun í grein sem birtist í Vísbendingu í haust en þar lýsti hann greiningu sinni síðustu 20 ára á rekstrarframlögum til Landspítala. Sagði hann að færa mætti rök fyrir því að Landspítalann skorti fjármagn þrátt fyrir að fjárframlög hefðu hækkað, vegna launahækkana og hækkunar á verðlagi. Þegar 75% útgjalda rúmlega 6000 manna vinnstaðar er launakostnaður blasir við að hvert skref í hækkun launa hefur umtalsverð áhrif á heildar rekstrartölur. Það ætti Bjarni Benediktsson, fjármálaráðherra að vita en samt gaf hann lítið fyrir greiningu Gylfa á fjárhagsvanda spítalans þegar hún kom fram. En það gefur líka augaleið að það verður að nýta starfskrafta og rými eins vel og mögulegt er á jafn stórum vinnustað og Landspítalinn er og þar erum við því miður ekki að gera vel. En er þar við stjórnendur að sakast? 

Sóun á fjármunum og ómannúðleg meðferð

Fyrst ber að nefna hversu kostnaðarsamt og ómannúðlegt það er að láta eldra fólk bíða mánuðum saman eftir útskrift á Landspítala, þar sem sólarhringurinn kostar allt að 200 þúsund á sama tíma og sólarhringur á hjúkrunarheimili kostar um 40 þúsund. Þrátt fyrir faglegt starf á Landspítala þá er dvöl á spítala ekki jafn heimilisleg og dvöl á hjúkrunarheimili. Að jafnaði bíða um 130 eldri einstaklingar á Landspítala eftir viðeigandi úrræði. Miðað við ofangreindar kostnaðartölur blasir við mikið óhagræði og óskipulag sem af því hlýst að hafa viðvarandi skort á hjúkrunarrýmum. Spítalinn skal áfram rekinn á sama skammtaða fjármagninu þrátt fyrir að þessi verkefni, sem betur færi að væri sinnt annars staðar, dagi þar uppi. Á sama tíma getur spítalinn ekki sinnt sínu nauðsynlega og lögbundna starfi og biðlistar lengjast í aðgerðir og aðra nauðsynlega sjúkrahúsþjónustu. 

En snýst þetta þá bara um að fjármuni vanti fyrir nýjum hjúkrunarrýmum? Í desember 2020 samþykkti Alþingi 1400 milljónir króna fyrir allt að 100 hjúkrunarrýmum. 100 pláss sem losna af Landspítala geta eins og áður var bent á sparað umtalsverða fjármuni. Á þessum tímapunkti höfðu Samtök fyrirtækja í velferðarþjónustu boðið fram tæplega 100 rými og Heilsuvernd á annað hundrað rýma. Var brugðist við með fjárveitingu á Alþingi svo hægt væri að fara í verkið. Í síðustu viku, 11 mánuðum eftir að Alþingi samþykkti fjármunina slitnaði upp úr viðræðum við Heilsuvernd, enda hafði hinn langi tími sem ferlið tók leitt til þess að það húsnæði sem fyrirtækið ætlaði undir reksturinn á síðasta ári var ekki lengur til reiðu og annað húsnæði sem þá fannst þótti ekki fullnægjandi. Ekkert hefur heyrst af viðræðum við núverandi rekstraraðila hjúkrunarheimila sem starfa undir merkjum Samtaka fyrirtækja í velferðarþjónustu svo ætla má að fjölgun rýma sé ekki á döfinni þar sem nýbyggð hjúkrunarheimili opna ekki í bráð. 

„Ég hef ekki trú á því að þetta verði leyst með hárri ávísun og afhent inn í kerfið,“ sagði Bjarni Benediktsson fjármálaráðherra í lok sumars þegar erfið staða Landspítala var til umræðu. Við getum ekki eingöngu sett meira fjármagn í kerfið en stjórnvöld geta ekki haldið áfram að vanfjármagna heilbrigðiskerfið með sama hætti og verið hefur. Stjórnvöld eru að setja minna fjármagn í kerfið eins og Gylfi Zoega benti á þrátt fyrir ákveðna óstjórn í kerfinu. Það er ekkert annað en óstjórn ráðamanna að kvarta á sama tíma yfir kostnaði en láta svo fólk bíða mánuðum saman í mun dýrari rýmum en þurfa þykir. Að halda starfi heilbrigðiskerfisins uppi með sífellt færra starfsfólki sem hleypur fleiri og fleiri yfirvinnustundir í hverjum mánuði er einnig mun dýrara. Greining Gylfa sýndi að miðað við fast verðlag þá séu fjárhæðir til heilbrigðiskerfisins nánast þær sömu og árið 2008 og nemur raunaukning eingöngu um 0.7% á 11 ára tímabili. 

Við þurfum framtíðarsýn en ekki skyndilausnir. 

Við verðum að bregðast við þessu ástandi af alvöru og það strax. Við þurfum að viðurkenna að þetta er verkefni sem okkur ber að sinna með heildarsýn og framsýni að leiðarljósi. Þetta er ekki vandamál heldur nauðsynlegt verkefni í þágu þjóðar. Það þarf að færa hluta verkefna af Landspítala til þeirra sem verkefnum geta sinnt en verkefnið leysist þó ekki eingöngu með hliðrun á rekstrarformi í heilbrigðiskerfinu. Það þarf að tryggja Landspítala og öðrum heilbrigðisstofnunum um allt land nægt fjármagn svo þau geti ráðið til sín heilbrigðisstarfsfólk. Það þarf að minnka hér biðlista í heilbrigðiskerfinu sem kosta samfélagið ógrynni fjármuna í vannýtingu mannauðs um allt samfélag og tryggja skilvirkni kerfisins í þaula. Til þess þarf að fækka veggjum milli kerfa og auka fjármagn. 

Ég held að óhætt sé að segja að það ríki þjóðarsátt um að setja hærri hlut af vergri þjóðarframleiðslu til heilbrigðiskerfisins og ég leyfi mér að fullyrða að eftir nokkur ár munum við sjá af því verulegan ávinning hvort sem er fyrir notendur heilbrigðisþjónustunnar, starfsfólk hennar eða skattgreiðendur sem greiða þessa þjónustu. Við erum rík þjóð. Stöndum saman að þessu verkefni með öllum tiltækum ráðum. 

Greinin birtist í Stundinni 26. nóv. 2021

Liggur vandi heilbrigðiskerfisins í óstjórn í rekstri Landspítala eða kann að vera að óstjórnin sé hjá ríkisstjórn Íslands? 

Samfylkingin í Kópavogi boðar til félagsfundar mánudaginn 22. nóvember kl. 20:00 og veður hann haldinn á Catalínu í Kópavogi.

Dagskrá:
* Kosning um aðferð til að velja á framboðslista Samfylkingarinnar í Kópavogi fyrir komandi sveitastjórnakosningar 14.maí.

* Kosning Kjörnefndar

Grímuskylda og 1 m. fjarlægðarmörk. Spritt á staðnum. 

Mér finnst mikilvægt að horft sé til barna í allri stefnumótun. Á þessu kjörtímabili hafa nokkrar nýjar stefnur borgarinnar litið dagsins ljós. Má þar nefna menntastefnu, velferðarstefnu, lýðheilsustefnu, lýðræðisstefnu og nú síðast var menningarstefna Reykjavíkurborgar til 2030 samþykkt á borgarstjórnarfundi sl. þriðjudag 16. nóvember. Allar þessar stefnur eiga það sameiginlegt að börn og ungmenni skipa þar sess.

Í menningarstefnunni segir: „Menningarlíf borgarinnar á að standa öllum opið þannig að hver og einn skynji hlutdeild sína í menningarlífinu, geti tekið þátt í því á eigin forsendum og allir hafi jafnt aðgengi. Lögð er rækt við að allir einstaklingar vaxi, dafni og uni sér saman“.

Menningastefna Reykjavíkurborgar byggir meðal annars á Heimsmarkmiðum Sameinuðu þjóðanna en hún byggir ekki síst á öðrum stefnum sem borgin hefur sett á þessu kjörtímabili. Í því samhengi vil ég sérstaklega nefna menntstefnu Reykjavíkurborgar en hún er grundvölluð á Barnasáttmála Sameinuðu þjóðanna sem fagnar 32 ára afmæli í dag.

Barnamenning skipar sinn sess í menningarstefnunni. Ég hef sérstaklega talað fyrir mikilvægi þess að vel sé byggt undir barnamenningu, enda býr lengi að fyrstu gerð. Með því að kynna börn fyrir listum og menningu og ala þau upp í því að njóta lista, skapa, sækja menningastofnanir og viðburði, taka þátt og vera með, erum við ekki bara að ala upp nýja listunnendur eða listafólk – heldur erum við einnig að bjóða upp á umhverfi sem ýtir undir og víkkar skynjun barnanna. Þannig erum við að bjóða upp á aukin tækifæri barna til að hugsa út fyrir rammann, skapa og uppfinna. Ég trúi að þannig skapist jarðvegur til samfélagslegrar nýsköpunar þar sem hugmyndir að hvers kyns framsæknum lausnum á ýmsum sviðum geta orðið til.

Í aðgerðaráætluninni sem fylgir stefnunni kemur meðal annars fram að við viljum gera fjármagns- og þarfagreiningu á stofnun Barnamenningarhúss. Við viljum efla listrænt vægi Barnamenningarhátíðar þar sem öflug listræn stjórnun á sér stað og framleiðsla listviðburða. Við viljum sníða menningarstarfið þannig að öll börn séu velkomin og geti tekið þátt og leggjum áherslu á þátttöku fjölbreytts hóps barna óháð uppruna, efnahags og búsetu. Þar er markmiðið að ná sem best til fjölskyldna sem upplifa sig fyrir utan menningarlíf borgarinnar.

Í menningarstefnunni er einnig lögð áhersla á mikilvægi ævilangrar inngildingar og aðgengi borgarbúa að menningu og listum. Ungum sem öldnum er boðið upp í menningardans. Öllum íbúum á að vera gert kleift að njóta lista og menningar á öllum æviskeiðum sem svo aftur tengist velferðarstefnu og lýðheilsustefnu borgarinnar.

Við viljum gera ráð fyrir barnarýmum í menningarstofnunum þar sem bæta má úr og sérstaklega skal horfa til þeirra þegar verið er að endurhanna eða byggja nýtt húsnæði fyrir menningu og listir.

Grófarhús við Tryggvagötu á að endurgera en þar verður lifandi menningar- og samfélagshús sem mun meðal annars bjóða upp á fjölbreytt barnastarf. En endurgerð Grófarhússins rímar svo einnig við Græna planið þar sem stefnt er að því að öll endurgerð hússins verði unnin eftir umhverfisvænum leiðum.

Þær fjölmörgu stefnur sem við höfum markað okkur á þessu kjörtímabili kjarnast í því sem Samfylkingin hefur haft að leiðarljósi í borgarstjórn; að gera góða borg enn betri – að gera líf barna og borgarbúa á öllum æviskeiðum innihaldsríkara.

Greinin birtist á vísi.is 20 nóv. 2021

Ég vil að Reykjavíkurborg verði enn betra heimili fyrir börn. Á þessu kjörtímabili hefur heilmargt verið lagt að mörkum til að svo megi verða.

Hefur pólitík runnið sitt skeið á Íslandi? Íslensk stjórnmál komu löskuð út úr hruninu og þrjár ríkisstjórnir á 8 árum bættu ekki úr skák. Í kjölfarið kviknaði sú tilfinning að afmá þyrfti pólitíkina úr stjórnarráðinu til að tryggja stöðugleika – annars kæmumst við aldrei áfram, annars yrðu engar framfarir. 

Það er mynduð stjórn sem virðist ekki standa fyrir neitt, vekur lítil viðbrögð – rýnikannanir og ráðgjafar sníða burtu pólitíska sannfæringu úr setningum svo þær veki ekki upp of miklar tilfinningar. Pólitík þykir orðið skammaryrði.

En íhaldssemi í stjórnarfari undanfarin ár hefur orðið til þess að við förum á mis við tækifæri, töpum kröftum fólks og eyðum háum upphæðum í skammtímalausnir. Við höfum misst dýrmætan tíma. Og nú er svo komið að til að tryggja áframhaldandi stöðugleika þarf ákveðna róttækni til. Það þarf að taka pólitíska afstöðu.

Ég vil ekki búa í samfélagi þar sem það hverra manna þú ert ákvarðar hvers konar lífi þú munt lifa. Ég ræddi í kosningabaráttunni við konu sem býr í bílnum sínum því tekjurnar duga ekki fyrir leigu. Við getum tekið ákvörðun hér á Alþingi um að reka ekki samfélagið með slíkum hætti. Staðan á húsnæðismarkaði kemur okkur sem hér sitjum við. Staða þessarar konu kemur okkur við. 

Íbúðaverðshækkanir eru nú stærsti drifkraftur verðbólgu, þrýsta á laun, kostnað sem endar svo í verðbólgunni og leikurinn hefst á ný. Hér er vítahringur sem verður að rjúfa. Þessi vítahringur er afleiðing af ákvörðunum sem eru teknar hérna inni. Ákvörðunum sem móta markaðina sem ráða ferðinni. Nú þarf að hætta að verjast á húsnæðismarkaði og sækja fram, rjúfa þennan hring. 

En ég óttast að þeirri sókn og þeirri ábyrgð verði útvistað til annarra. Af ótta við að taka afstöðu sem gæti hljómað pólitísk. Sveitarstjórnarstiginu hefur ítrekað verið beitt á síðustu árum til að draga úr ábyrgð og kostnaði ríkissjóðs. Fyrirsagnirnar fylgja ráðherrunum en útfærsla, fjármögnun og ábyrgðin lendir á sveitarfélögunum. 

Málaflokk fatlaðs fólks skortir 9 milljarða eftir yfirfærslu frá ríkinu til sveitarfélaga. Farsældarfrumvarpið lendir á sveitarstjórnunum, þó hólið hafi setið eftir hjá ráðherranum, og nú stefnir í að stærsta efnahagsmálið – stærsta réttlætismálið, sem skilgreinir hvernig ungt fólk fer af stað í lífinu, hvernig þess kona fór af stað í lífinu – húsnæðismálunum – verði varpað á sveitarfélögin. 

Það vantar fjármagn frá ríkissjóði í stöðuga uppbyggingu húsnæðis á viðráðanlegu verði. Það vantar langtímaáætlun í húsnæðismálum. Það vantar ábyrgð á þessum hápólitíska málaflokki sem týnist í afstöðuleysi stjórnmála dagsins í dag. Það vantar pólitík.

Ég fór í stjórnmál til að taka afstöðu. Það er kominn tími á endurnýjun, tími á sókn, tími til að stigin verði stærri skref til að vekja athygli á virði stjórnmálanna og Alþingis. Tími til að þora að leiða samfélagið og stunda alvöru pólitík.

Jómfrúarræða Kristrúnar Frostadóttur í umræðum um stefnuræðu forsætisráðherra á Alþingi þann 1. desember 2021.  

Kristrún: Það er kominn tími til að þora að leiða samfélagið og stunda alvöru pólitík

Mánudaginn 6. desember n.k. kl. 20:00 boðar stjórn Samfylkingarfélagsins í Hafnarfirði til félagsfundar. Á fundinum mun stjórn leggja fram tillögu til kosninga um hvernig velja skuli frambjóðendur Samfylkingarinnar í Hafnarfirði í sveitarstjórnarkosningum sem fram fara 14. maí 2022. Fundurinn er opinn öllu flokksbundnu samfylkingarfólki með lögheimili í Hafnarfirði og hefur það kosningarétt á fundinum. 
 
Fundurinn verður haldinn rafrænt í gegnum fjarfundarbúnað og einnig er öllum velkomið að mæta í Samfylkingarhúsið, á Strandgötu 43 í Hafnarfirði. 


Þau sem ætla að mæta rafrænt á fundinn eruð vinsamlegast beðin um að skrá ykkur á fundinn hér fyrir neðan.  

Þau sem ætla að mæta á staðfund á Strandgötu 43 kl. 20:00 skrá sig á fundinn þar þegar þau mæta. 

Félagsfundur í Hafnarfirði - val á frambjóðendum fyrir sveitarstjórnarkosningar

Pétur Marteinn Urbancic Tómasson var kjörinn forseti Hallveigar, ungra jafnaðarmanna í Reykjavík, á aðalfundi félagsins sem fór fram föstudaginn 5. nóvember. Þetta kemur fram í tilkynningu frá félaginu,

Pétur er 30 ára lögfræðingur og starfar hjá úrskurðarnefnd umhverfis- og auðlindamála. Hann sat í stjórn Hallveigar starfsárið 2020-2021. Pétur hefur einnig setið í stjórnum Félagsstofnunar stúdenta, ELSA (European Law Students‘ Accosiation) á Íslandi, Stúdentasjóðs, Orator, Borðtennissambands Íslands, Vöku og Skólafélags MR. 

Pétur starfaði áður hjá Óbyggðanefnd og sem framkvæmdastjóri Stúdentaráðs Háskóla Íslands. Hann var aðstoðarkennari í réttarheimspeki og almennri lögfræði meðfram laganámi og hefur einnig sinnt kennslu í stjórnsýslurétti.

Kjörnir meðstjórnendur Hallveigar eru:

Boyd Stephen - framhaldsskólanemi við Kvennaskólann

Hjördís Sveinsdóttir - sérfræðingur hjá Umhverfisstofnun

Magnús Jochum Pálsson - íslenskufræðingur

Soffía Svanhvít Árnadóttir - framhaldsskólanemi við Menntaskólann við Hamrahlíð

Stefán Gunnar Sigurðsson - tómstunda- og félagsmálafræðingur

Þetta eru jú sömu flokkar sem samþykktu í júní sl. stefnu fyrir öll málasvið ríkisins og fjármálaáætlun til næstu fimm ára. Og gengu samstíga til kosninga.

Á meðan vinna þingmenn allra flokka við að skoða kosningaklúðrið í Norðvesturkjördæmi þar sem ásýnd lýðræðisins hefur beðið hnekki, heimsfaraldurinn nær hæstu hæðum með tilheyrandi afleiðingum og stefnt er að sölu eins af mikilvægustu innviðum landsins til erlendra fjárfesta.

Salan á Mílu ehf. er stórmál sem varðar íslenskan almenning og öryggi þjóðarinnar. Míla á stærsta hlutinn í stofnljósleiðara landsins á móti NATO og Míla sér um rekstur og viðhald allra þráðanna í strengnum.

Ljósleiðarastrengirnir eru undirstaða flestra fjarskiptakerfa sem notuð eru á Íslandi, þar á meðal símakerfis, farsímakerfis, Tetraneyðarfjarskiptakerfis, mikilvægra gagnatenginga fyrir helstu stoðkerfi landsins og almennrar internettengingar landsmanna.

Í lögum um fjárfestingu erlendra aðila í atvinnurekstri segir að ef erlend fjárfesting ógni öryggi landsins geti ráðherra stöðvað slíka fjárfestingu, enda kynni ráðherra ákvörðun sína innan átta vikna frá því að samningur er gerður. Samningurinn var gerður 23. október síðastliðinn. Því er hægt að stöðva söluna fyrir 17. desember.

Það væru stórkostleg mistök að ganga frá sölunni á Mílu án þess að stjórnvöld setji skýr skilyrði og Alþingi telji tryggt að þjóðaröryggis sé gætt.

Við Íslendingar höfum verið stolt af sjálfstæði okkar, af lýðveldinu og þingræðinu. En nú er staðan sú að Alþingi fær ekki að koma saman til að fjalla um mikilvæg mál sem varðar ásýnd lýðræðisins, heimsfaraldur eða öryggi þjóðarinnar, vegna þess að fráfarandi ríkisstjórn dregur lappirnar við að koma saman stjórnarsáttmála og kosningu til Alþingis var klúðrað í NV-kjördæmi.

Það var aðfaranótt 13. júní, fyrir fimm mánuðum síðan, sem fundum Alþingis var frestað. Frá kosningum eru liðnar sjö vikur og ekkert bólar á stjórnarsáttmála nýrrar ríkisstjórnar. Reyndar sætir það furðu hversu langan tíma sú vinna hefur tekið. 

Leit um „��“

2360 niðurstöður fundust við leit að „��“

Póstlisti Samfylkingarinnar

Samfylkingin

Flokkurinn

Flýtileiðir

Vertu í bandi:

Leit um „���������������������������“