Ævitekjur kvenna
Þórunn Sveinbjarnardóttir skipar 1. sæti á lista Samfylkingarinnar í Suðvesturkjördæmi fyrir komandi þingkosningar
Í umræðu um launamun kynjanna á íslenskum vinnumarkaði gleymist stundum að horfa á stóru myndina. Svo virðist sem öll áhersla sé lögð á að skýra burt þann kynbundna launamun sem finnst. Að mínu áliti skekkir það myndina sem nauðsynlegt er að skoða og færir umræðuna frá aðalatriðum yfir í aukaatriði.
Umræðan um launamun kynjanna þarf að snúast um heildartekjur og þar af leiðandi um ævitekjur kynjanna.
Ævitekjur kvenna á Íslandi eru að jafnaði 20% lægri en ævitekjur karla. Árið 2019 var meirihluti kvenna hér á landi í neðri helmingi tekjustigans. Enn eru konur á vinnumarkaði „til færri fiska metnar“ og gildir þá einu hvort þær hafa lokið háskólanámi eða ekki.
Árið 2019 var munurinn á tímakaupi sérfræðinga 18%, það er, tímakaup karlanna var 18% hærra en kvennanna!
Hvaða þýðingu hefur það að konur hafi að jafnaði 20% lægri tekjur en karlar yfir ævina? Það dregur úr fjárhagslegu sjálfstæði kvenna og rýrir hlutverk þeirra sem fyrirvinna á sínu heimili.
Eftirlaunin verða lægri en karla og því er mun líklegra að konur búi við fátækt þegar þær verða gamlar en karlar. Konur eru þorri einstæðra foreldra hér á landi. Lægri tekjur draga meðal annars úr möguleikum barna þeirra til tómstunda og framhaldsnáms.
Konur sem starfa í kvennastéttum upplifa líka sterkt að framlag þeirra á vinnumarkaði er lítils metið. Það hefur bein áhrif á sjálfsmynd og sjálfstraust margra kvenna. Skilaboðin eru skýr: Störf kvenna eru minna virði en störf karla.
Það er komið að kvennastéttunum. Samfylkingin vill beita sér fyrir því að styrkja stöðu kvenna á vinnumarkaði og hækka launasetningu kvennastéttanna. Kjarasamningar eru að sjálfsögðu gerðir á milli aðila vinnumarkaðarins en það skiptir miklu að hin pólitísku skilaboð séu skýr og tækifærin nýtt til að bæta stöðu kvenna á vinnumarkaði.
Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu 25. júní